door Femke Berkvens | dec 21, 2020 | Personal
De kerstdagen zijn nu echt in zicht. Normaal gesproken kijk ik daar eerlijk gezegd niet echt naar uit. Begrijp me niet verkeerd, de sfeer en gezelligheid zijn geweldig. Ik vind het heerlijk dat het huis warm is en vol met feestelijke aankleding. Wat ik vooral een nadeel vind aan kerst, is de druk die er vaak op ligt. Bij ons was het vroeger tijdens de feestdagen behoorlijk gestresst. Het “moest” dan gezellig zijn. En je snapt dat stress en gezellig “moeten” zijn niet zo goed samen gaan. Vaak was er dan ook sprake van teleurstelling of zelfs ruzie. Niets verdrietiger dan het contrast voelen van wat kerstmis zou moeten zijn, in tegenstelling tot wat het dan in werkelijkheid was.
Dit jaar zijn de feestdagen, vanwege de situatie in de wereld, heel anders. En anders hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn. Het lijkt mij persoonlijk een mooi moment om de feestdagen zoals we die tot nu toe hebben gevierd persoonlijk te evalueren en te herschrijven. Wat zijn de mooie rituelen die je met elkaar heb gedeeld, wat vond je fijn om te gaan doen, en wat juist helemaal niet? En door daar bewust naar te kijken, kunnen we samen iets heerlijks en nieuws creëren. We mogen loslaten waar we niet blij van worden. Nu, is het moment om nieuwe tradities geboren te laten worden. Niemand die ons gek aankijkt wanneer we dit jaar niet in feestelijke kleding bij de familie aanschuiven voor een 5 gangen diner. Er is niemand die teleurgesteld is wanneer we in de ochtend geen kerstontbijt komen nuttigen.
Niets moeten en lekker makkelijk
Ik vind het zelf heel fijn om niet te veel te moeten. Het hele jaar is het hier druk om alles georganiseerd te krijgen. De kinderen, het opstarten van onze beide bedrijven, studies van ons beide en dan is het ook nog aan te raden om tijd voor jezelf én voor elkaar te maken. Zo aan het einde van het jaar vind ik het tijd om even pas op de plaats te maken. Even uit ademen, schouders omlaag, spanning uit je lijf en tijd nemen om uit te rusten en te kijken. De feestdagen zorgen er altijd voor dat ik juist meer stress ervaar. Door plannen maken, etentjes organiseren, outfits kiezen en niemand teleur willen stellen. Dat past niet bij de innerlijke behoefte die ik voel.
Komende feestdagen mag ik de lat voor mezelf dus een heel stuk lager leggen. Kerstavond vier ik met de kinderen en Erik samen. We hebben onze lieve buurvrouw uitgenodigd voor de gezelligheid, en omdat niemand (ongewenst) alleen hoort te zijn met kerst. Mijn schoonmoeder halen en brengen we ook, omdat die nu niet met de trein durft te komen. Iedereen mag gewoon iets makkelijks aantrekken (of iets feestelijks) als hij/zij wil. Geen verplichting. Het eten heb ik gewoon (lekker makkelijk) besteld en kan zo in bakjes de oven in. Kwestie van mooi opdienen voor een feestelijk diner. Geen dagen in de keuken voor mij.
Op eerste kerstdag eten we bij mijn moeder en (stief)vader. Die doen ook lekker makkelijk dit jaar en hebben eten besteld bij een restaurant in de buurt. Zo kunnen we ook de lokale ondernemers steunen. Die hebben het immers al moeilijk genoeg. Tweede kerstdag hebben we dan lekker samen vrij. Waarschijnlijk lunchen we met het gezin, gaan we lekker thuis “chillen op de billen” en wellicht een rondje fietsen naar het bos of duinen.
Een kaarsje aansteken voor hen die gemist worden
Voor mij gaat kerst om samen zijn met geliefden, warmte en gezelligheid. Maar het gaat ook om goede gesprekken voeren, terugtrekken in je cocon en in jezelf. Het gaat om verbinden en rituelen. Een ritueel die we er ook dit jaar in houden is het opsteken van een kaarsje voor hen die gemist worden aan tafel. Om even stil te staan bij geliefden die niet meer onder ons zijn. Zo steken we er bij ons eentje aan voor mijn vader en schoonvader, vaak met een lach en een traan.
Iedereen wens ik veel mooie rituelen, relaxte dagen toe en de inspiratie om de feestdagen naar eigen wens vorm te geven.
door Femke Berkvens | dec 18, 2020 | Personal, Zingeving en spiritualiteit
Gisteren was het alweer 4 jaar geleden dat ik ontzettend onverwacht afscheid moest nemen van een lieve vriendin. Een vriendin waarmee ik veel dezelfde interesses had, mooie herinneringen maakte en lief en leed deelde. In elkaar herkende we bovendien dezelfde zielsthema’s als onzekerheid, faalangst en je niet goed genoeg voelen.
Er waren periodes dat we elkaar meerdere malen per week zagen en er waren momenten dat dat even wat minder was. Natuurlijk zochten we elkaar wat vaker op in de periodes dat we beide single waren. Om te genieten van een dansje en drankje (oké, een paar drankjes, flesjes zelfs). Niet zo healthy inderdaad, maar wat hebben we een lol gehad!
Inpakken voor de reis
Een week voor haar overlijden zou ze vertrekken op een vakantie. Ik zag haar 3 dagen voor vertrek en vol enthousiasme vertelde ze hoeveel zin ze had in die reis. De dag voordat ze vertrok vroeg ik haar of ik een boek van haar mocht lenen. “Natuurlijk meisi, ik kan hem straks wel even in de brievenbus doen want ik moet toch in de buurt zijn.”
Ik herinner me dat ik haar wilde vragen om dan even binnen te komen maar deed dat niet omdat ze nog moest gaan inpakken voor de reis. Ik herinner me daarover ook een verdriet en vond dat opvallend. Normaal werd ik niet verdrietig namelijk als iemand daarvoor geen tijd had. Wellicht een verlangen om afscheid te nemen omdat dat de laatste fysieke mogelijkheid was geweest.
Op de dag van haar terugkomst wilde ik erg graag weten hoe het gegaan was en was benieuwd naar alle verhalen. Toch besloot ik even niets te sturen omdat ik er van uit ging dat ze wel zou moeten bijkomen en uitpakken. Die zaterdag voelde ik de behoefte om haar boek terug te gaan brengen en een kopje thee te gaan drinken maar ook dat gevoel negeerde ik. Ik ben namelijk niet iemand die zomaar zonder aankondiging op de stoep staat. Die dag erna nodigde ik haar uit voor een pre kerstmis borrel maar dat bericht heeft ze nooit meer ontvangen. Die zaterdag heeft ze er voor gekozen om het leven te verlaten.
Had ik iets kunnen doen?
Het verdriet en de shock die je dan voelt zijn niet te beschrijven. Het verdriet wat je voelt voor de familie is niet voor te stellen. Had ik iets kunnen doen? Was ik maar onaangekondigd langs gegaan om het boek terug te brengen. Had ik maar beter naar mijn gevoel geluisterd, dan had ik misschien iets kunnen doen. Allemaal gedachtes die door je hoofd gaan terwijl je weet dat je niets had kunnen doen. En als je dat wel had kunnen doen, dan was het nu niet zo gegaan.
De eerste jaren dacht ik meerdere malen per dag aan haar. Vaak iets wat me aan haar deed herinneren, iets wat ze leuk gevonden zou hebben of wat ik tegen haar zou vertellen. Ik merk dat ik niet meer dagelijks aan haar denk nu en dat het me beter gelukt is om dit een plek te geven. Toch blijft ze voor altijd in mijn hart en ben ik dankbaar voor alles wat we samen hebben mogen delen.
Waar ik vooral erg dankbaar voor ben is het afscheid dat ze van me kwam nemen een paar dagen na haar overlijden. In mijn droom was ik in een kamer en kwam ze binnenlopen. Ik had de gedachte dat ik wilde uitroepen waarom ze het had gedaan maar ik voelde dat die vraag er niet toe deed. In plaats daarvan zei ik dat ik haar zo miste, waarop ze lachte en we elkaar vast pakte in een fijne omhelzing. Ze gaf me het gevoel dat het goed was zo. Daaropvolgend veranderde ze in een zwarte vlinder en vloog ze weg.
De vlinder staat symbool voor transformatie. En staat voor de ziel die zich los heeft gemaakt van het aardse lichaam om zijn weg naar het hiernamaals te vervolgen. Zwart is natuurlijk de kleur die wij het meest gebruiken bij rouw. Een mooi voorbeeld van hoe ons onderbewuste in symbolische taal tot ons spreekt.
Ik mis je…
door Femke Berkvens | dec 17, 2020 | Personal, Zingeving en spiritualiteit
Onderstaande blog schreef ik afgelopen zomer maar plaats ik vandaag, op de sterfdag van een lieve vriendin. Het is vandaag 4 jaar geleden dat ze ons verliet maar ze blijft nog dagelijks in mijn gedachten en voor altijd in mijn hart.
Vandaag liet Facebook mij een herinnering zien van 10 jaar geleden. Een fijn feestje met een nog fijner vriendinnetje. Drankje in de hand, zongebruind en nog geen rimpel te bekennen. Een fijne herinnering die me tot tranen bracht. Tranen om het gemis van mijn lieve vriendin waar ik een aantal jaar geleden onverwacht afscheid van heb moeten nemen. Naast dit verdriet kwam dan ook een bekende angst om de hoek kijken.
De angst van het ouder worden en vooral van het niet meer ouder worden
Met mijn zwakke nieren zijn angsten mij helaas niet vreemd (vanuit de natuurgeneeskunde kunnen angsten vaak duiden op een zwakke nierenergie). Met de juiste tinctuur zijn de angsten gelukkig stukken minder, maar ik kan me nog steeds heel goed aan twee van mijn grootste angsten verbinden. De angst van het ouder worden én vooral van het niet meer ouder worden.
De angst van het ouder worden zie ik dagelijks in de spiegel. Ogen die wat meer gaan hangen, fijne lijntjes (ook dat kunnen vanuit de gezichtsdiagnostiek vanuit de natuurgeneeskunde tekenen zijn van de nieren), en af en toe duikt er een grijze haar op. Ik kan me hier best druk over maken maar ik weet ook dat de buitenkant niet is waar het werkelijk om gaat.
De echte angst die hier onder ligt gaat over het niet meer ouder worden. Oftewel over het onvermijdelijke afscheid wat dichterbij komt zodra je ouder wordt. Nu ben ik niet bang voor de dood an sich. Ik denk namelijk dat het een overgang is naar een andere fase. Een fase die dichter ligt bij onze bron en waarin (onder andere) alle angsten wegvallen. Dit kan ik wel denken (en af en toe ook voelen) maar zolang ik hier aan het aardse gebonden ben (met die zwakke nieren van mij) voel ik de angst voor afscheid.
Afscheid nemen bestaat niet, maar doet wel pijn
Weten dat ooit afscheid genomen moet worden van geliefden doet pijn en maakt me soms zo bang. Vannacht droomde ik nog dat ik in de klas vertelde dat rouw de achterkant is van de liefde. (Deze mooie zin is afkomstig van Bert Hellinger, de grondlegger van systemisch werk en familieopstellingen). De keerzijde van liefhebben is dat rouw onvermijdelijk is.
Als je net zoals ik, als kind geleerd hebt om pijn uit de weg te gaan, omdat het voelen te onveilig was kun je daar als volwassenen nog steeds last van hebben. Weet, dat een mens het meeste lijdt door het lijden dat hij vreest. Toch is de angst soms groot en in mij woont nog steeds dat bange kind. Een bang kind trekt zich terug en voelt zich eenzaam terwijl het zich eigenlijk zo graag wil verbinden met de ander. Verbinden kan dan onveilig voelen omdat het bange kind denkt dat het niet in staat is om dat verlies aan te kunnen.
Misschien dat zo’n verlies vroeger als kind ook echt te veel was maar als volwassenen ben je prima in staat om te rouwen. En dat doet natuurlijk nog steeds heel veel pijn. Maar weet dan dat je het afscheid en verdriet aan kan en hoort bij het liefhebben van de persoon. En die liefde maakt je leven een heel stuk rijker en neem je alle levens met je mee.
Ik zou er nog heel wat rimpels (en nog zo veel meer) voor over hebben om nog een drankje met haar te kunnen doen. De liefde en de mooie momenten met haar neem ik voor altijd met mij mee. En als Facebook over een paar jaar weer een herinnering besluit te delen, hoop ik dat ik de schoonheid van het ouder worden heb omarmd. Zodat ik met tranen van ontroering en gemis terug kan kijken op een lieve vriendin die niet meer ouder zal worden dan het moment dat ze afscheid nam.
door Femke Berkvens | dec 16, 2020 | Personal, Zingeving en spiritualiteit
Magisch vuur; wat heb je toch een aantrekkingskracht op mij! En niet alleen op mij, in elke cultuur komen verhalen voor over dit krachtige fenomeen. Het gaat over controle van deze potentieel verwoestende natuurkracht. Vuur maken zorgt er voor dat we ons weer verbinden met de natuur en wakkert een oergevoel in ons aan.
Naast de verbinding met de natuur is het ook een perfect middel om je weer te verbinden met jezelf. Niets zo krachtig als vuur om naar binnen te keren! Staren naar dansende vlammen heeft namelijk een hypnotiserend effect op ons. Zodat we (vergelijkbaar met hypnose), in een lichte trancestaat kunnen komen. Een perfecte staat om te voelen wat we achter ons mogen laten.
Loslaten wat je niet meer dient
Het einde van het jaar nadert alweer. Een bizar jaar wat bijna ten einde komt. Voordat we aan iets nieuws gaan beginnen is het altijd goed om het oude op een juiste manier af te sluiten. Of dit nu een nieuwe baan is, een nieuwe relatie of een nieuw jaar, het is belangrijk om ruimte te geven aan de verandering. Je kunt immers pas iets nieuws beginnen en met volledige energie en focus aanwezig zijn als je hebt losgelaten wat je niet meer dient.
Misschien kun je buiten een vuurtje maken in een korf of binnen de open haard aansteken. Als je dat niet hebt is dat geen probleem, steek dan gewoon een mooie kaars aan. Gun jezelf de tijd om je hoofd leeg te maken terwijl je in het vuur staart. Laat de vlammen je betoveren. Als je jezelf toe kunt staan om in een hypnotische staat te komen mag je jezelf de vraag stellen wat je los wilt laten. Probeer deze vraag niet met je hoofd te beantwoorden maar voel wat naar boven komt. Schrijf alles op een leeg vel papier.
Wanneer je alles voelt dat alles waar je afstand van wilt doen op het papier staat, vouw je het op. Voor mij werkt het goed om nog wat uit te spreken, hardop of gewoon van binnen, dat maakt niet uit. De intentie is wat telt. Het zou zoiets kunnen zijn als: “bedankt voor alles wat ik afgelopen jaar heb mogen leren en nog niet heb geleerd. Graag laat ik los wat ik niet meer nodig heb om ruimte te maken voor al het nieuws dat komen gaat”. Natuurlijk mag je dat helemaal invullen zoals je zelf wilt en zo lang maken als nodig is. Als je buiten bij het vuur zit dan offer je daarna de brief aan de vlammen. Probeer dat met bewuste aandacht te doen en voel hoe er ruimte ontstaat van binnen. Ruimte om straks met frisse en nieuwe energie 2021 te gaan beginnen.
