Gisteren was het alweer 4 jaar geleden dat ik ontzettend onverwacht afscheid moest nemen van een lieve vriendin. Een vriendin waarmee ik veel dezelfde interesses had, mooie herinneringen maakte en lief en leed deelde. In elkaar herkende we bovendien dezelfde zielsthema’s als onzekerheid, faalangst en je niet goed genoeg voelen.
Er waren periodes dat we elkaar meerdere malen per week zagen en er waren momenten dat dat even wat minder was. Natuurlijk zochten we elkaar wat vaker op in de periodes dat we beide single waren. Om te genieten van een dansje en drankje (oké, een paar drankjes, flesjes zelfs). Niet zo healthy inderdaad, maar wat hebben we een lol gehad!
Inpakken voor de reis
Een week voor haar overlijden zou ze vertrekken op een vakantie. Ik zag haar 3 dagen voor vertrek en vol enthousiasme vertelde ze hoeveel zin ze had in die reis. De dag voordat ze vertrok vroeg ik haar of ik een boek van haar mocht lenen. “Natuurlijk meisi, ik kan hem straks wel even in de brievenbus doen want ik moet toch in de buurt zijn.”
Ik herinner me dat ik haar wilde vragen om dan even binnen te komen maar deed dat niet omdat ze nog moest gaan inpakken voor de reis. Ik herinner me daarover ook een verdriet en vond dat opvallend. Normaal werd ik niet verdrietig namelijk als iemand daarvoor geen tijd had. Wellicht een verlangen om afscheid te nemen omdat dat de laatste fysieke mogelijkheid was geweest.
Op de dag van haar terugkomst wilde ik erg graag weten hoe het gegaan was en was benieuwd naar alle verhalen. Toch besloot ik even niets te sturen omdat ik er van uit ging dat ze wel zou moeten bijkomen en uitpakken. Die zaterdag voelde ik de behoefte om haar boek terug te gaan brengen en een kopje thee te gaan drinken maar ook dat gevoel negeerde ik. Ik ben namelijk niet iemand die zomaar zonder aankondiging op de stoep staat. Die dag erna nodigde ik haar uit voor een pre kerstmis borrel maar dat bericht heeft ze nooit meer ontvangen. Die zaterdag heeft ze er voor gekozen om het leven te verlaten.
Had ik iets kunnen doen?
Het verdriet en de shock die je dan voelt zijn niet te beschrijven. Het verdriet wat je voelt voor de familie is niet voor te stellen. Had ik iets kunnen doen? Was ik maar onaangekondigd langs gegaan om het boek terug te brengen. Had ik maar beter naar mijn gevoel geluisterd, dan had ik misschien iets kunnen doen. Allemaal gedachtes die door je hoofd gaan terwijl je weet dat je niets had kunnen doen. En als je dat wel had kunnen doen, dan was het nu niet zo gegaan.
De eerste jaren dacht ik meerdere malen per dag aan haar. Vaak iets wat me aan haar deed herinneren, iets wat ze leuk gevonden zou hebben of wat ik tegen haar zou vertellen. Ik merk dat ik niet meer dagelijks aan haar denk nu en dat het me beter gelukt is om dit een plek te geven. Toch blijft ze voor altijd in mijn hart en ben ik dankbaar voor alles wat we samen hebben mogen delen.
Waar ik vooral erg dankbaar voor ben is het afscheid dat ze van me kwam nemen een paar dagen na haar overlijden. In mijn droom was ik in een kamer en kwam ze binnenlopen. Ik had de gedachte dat ik wilde uitroepen waarom ze het had gedaan maar ik voelde dat die vraag er niet toe deed. In plaats daarvan zei ik dat ik haar zo miste, waarop ze lachte en we elkaar vast pakte in een fijne omhelzing. Ze gaf me het gevoel dat het goed was zo. Daaropvolgend veranderde ze in een zwarte vlinder en vloog ze weg.
De vlinder staat symbool voor transformatie. En staat voor de ziel die zich los heeft gemaakt van het aardse lichaam om zijn weg naar het hiernamaals te vervolgen. Zwart is natuurlijk de kleur die wij het meest gebruiken bij rouw. Een mooi voorbeeld van hoe ons onderbewuste in symbolische taal tot ons spreekt.
Ik mis je…
Trackbacks/Pingbacks