door Femke Berkvens | mrt 17, 2022 | Publicaties, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
Waarschuwing: ik viel in het konijnenhol en tuimelde heel ver naar beneden. Net zoals Alice in Wonderland. Het kleine, nieuwsgierige meisje met haar grote fantasie. Ze is de afgelopen tijd vaak in mijn gedachten. Wil je weten waarom? Volg dan het witte konijn en spring mee naar beneden, heel diep naar beneden, het donkere konijnenhol in op weg naar Wonderland.
Naar beneden vallend in het duistere hol, is niets wat het lijkt. Hoe dieper we vallen, hoe vreemder alles lijkt te worden. Net zoals Alice, die tijdens haar val na dacht over alles wat ze ooit had geleerd en alles wat ze wist. Met iedere meter die ze viel, kwam ze er steeds meer achter dat er niets meer van klopte, het klopte niet. HET KLOPT NIET!
Iedereen is gek in Wonderland
Aangekomen in Wonderland lijkt alles zo mogelijk nog vreemder. De wereld zoals we die normaal verwerken en als normaal zien, is daar omgekeerd. Een wonderlijke plek vol vreemde theepartijtjes, een koningin die iedereen wil onthoofden en een waterpijp rokende rups. Wanneer Alice de Kolderkat (Chestshire cat) met zijn ondeugende grijns ontmoet, zegt hij haar dat in Wonderland iedereen gek is, zij dus ook. En als wij de gekke kat mogen geloven, ben ik, en jij dat nu dus ook. Want anders zouden we hier nu niet zijn! Eerlijk gezegd hoop ik ook dat jij gek bent. Hoe meer mensen namelijk gek zijn in dit Wonderland, hoe normaler dat het wordt. En als iedereen gek is, zijn we dan allemaal normaal?!
Alice is de weg kwijt geraakt en vraagt aan de kat welke kant ze op moet. Zijn antwoord is dat het afhangt van waar ze naartoe wil. Wanneer ze antwoordt dat dat niet zoveel uitmaakt, zegt de kat dat het dan ook niet uitmaakt welke kant ze op gaat. “Zolang ik maar ergens kom”, reageert Alice. “Oh, maar dat kom je sowieso. Als je maar lang genoeg loopt”.
Collectief de weg kwijt zijn
Ondanks dat het sprookje van Alice een sprookje is, kunnen we er wel herkenning in vinden. Terugkijkend op de afgelopen tijd is het voor mij vooral een periode geweest om af te stemmen welke kant ik in het leven op wilde gaan. Volgens mij heeft de afgelopen periode van ieder van ons gevraagd om naar binnen te keren en daar te voelen welke richting we ten diepste op wilde gaan. Wellicht was het tijd om collectief de weg kwijt te raken. Want wanneer je verdwaald bent, ga je als vanzelf weer zoeken naar de weg. En die weg, die loopt altijd eerst naar binnen. Wanneer we op individueel niveau naar binnen keren, zijn we in staat om op collectief niveau naar buiten te treden.
Het sprookje van Lewis Carroll is gebouwd op de afwezigheid van logica. Iets waar ik me de afgelopen jaren in deze werkelijkheid ook vaak over verbaasd heb. Het werd steeds vreemder en vreemder. Net zoals het meisje in dit sprookje, heb ik mezelf vaak afgevraagd of ik nou gek geworden was. Maar wat is gek? Als gek zijn betekend dat je visie afwijkt van het reguliere, dan ben ik met alle liefde gek. Normaal is ook maar een kader, afhankelijk van tijd, plaats en gevormd door bijvoorbeeld overheid en media.
Volg de richting van je morele kompas
We kunnen van Alice leren om af en toe buiten de reguliere kaders te kijken en alles wat we hebben geleerd, al is het maar voor even, los te laten. Om het aan te durven om te twijfelen aan onze opvatting van normaal en te beseffen dat er niet één absolute waarheid is. Laten we net als Alice het witte konijn blijven volgen. Het zal een gids zijn en ons de weg wijzen naar onze innerlijke spirituele wereld. Alice leerde om netjes de regels te volgen. Laten wij, wanneer we dat doen, nog wel luisteren of die overeenkomen met de richting van ons interne, morele kompas. Omdat de weg via die route altijd de juiste is.
Ik verwonder me dagelijks, maar had me Wonderland heel anders voorgesteld. Ik hoop daarom nog steeds, om net zoals Alice, wakker te worden uit een verwarrende droom. Niet om terug te keren naar het oude normaal, maar wel om wakker te worden in een nieuw normaal. Een wereld waarin we zijn zoals Alice; nieuwsgierig, onderzoekend en open voor verwondering.
door Femke Berkvens | dec 27, 2021 | Publicaties
Ondanks dat hij 7x platina behaalde en een Edison op zak heeft voor zijn nummer 1 hit ‘Parijs’, blijft hij zelf bescheiden over zijn succes. “Ik kan niet wensen dat ik een Grammy zou willen winnen, dan klinkt het alsof het nooit genoeg is. Ik heb in mijn leven al meer bereikt dan ik ooit had durven dromen. Ik hou van kleinere wensjes, dat het zometeen niet regent zeg maar”.
Kleine jongen in Suriname
Kenny B (artiestennaam van Kenneth Bron) groeide op in Suriname, waar hij als jonge jongen geen makkelijke jeugd heeft gehad, maar waar hij wel met warme gevoelens op terugkijkt: “Als 8 jarige jongen begon ik al met zingen en deed dit vaak samen met mijn moeder. Mama is mijn eerste heldin”, zegt hij daarover. “Samen zongen we dan liedjes uit de jaren ’70 van Nat King Cole bijvoorbeeld”.
Mensen samen brengen
Toch duurde het even voordat hij zich volledig op de muziek ging richten. In de jaren tachtig diende hij in het leger van Suriname en werkte hij als vredesonderhandelaar voor de omstreden president Desi Bouterse. Waar hij voorheen vredesbesprekingen voerde tijdens de binnenlandse oorlog, probeert hij nu met zijn muziek mensen samen te brengen. “Ik ben de enige Surinamer die 7x platina en een Edison heeft, alsof dat mijn levensdoel is, het zegt niets over mij als mens! Ik vind het veel belangrijker om bruggen te bouwen en mensen bij elkaar te brengen”. Op de vraag of hij liever een Grammy zou winnen of een Nobelprijs voor de vrede, kiest hij dan ook voor het laatste. Toch gaat hij volledig voor zijn muziek en hoopt daarmee juist mensen bij elkaar te brengen. “Ik wil mensen met mijn muziek tools geven. Mijn nieuwe single ‘bedankt voor alles’ (in samenwerking met het Metrolpole Orkest) wilde ik maken voor iedereen die iemand wil bedanken. Om echt oprecht dank je wel te kunnen zeggen tegen een ander”.
Sterren van de zeebodem zingen
Naast zijn eigen muziek, leende Kenny B ook zijn stem aan 2 grote films van Disney/Pixar. Zo zong hij de sterren van de zeebodem als krab Tamatoa in ‘Vaiana’ en kroop hij in de huid van Joe Gardner, de hoofdrolspeler in de Disney film ‘Soul’. Over die rol zegt hij: “De diepere laag in het leven en in de dingen die ik doe is belangrijk. Ik ben in die rol dood geweest en krijg daarna weer mijn leven terug. Zo zou iedereen het van mij elke morgen mogen zien, zodat je weet hoe belangrijk het leven is”. Stemacteur voor Disney is voor hem een hele eer: “Disney vraagt je om met meerdere mensen auditie te doen en als je geluk hebt dan kiezen ze jou voor de rol”.
Tilburg is echt mijn thuis geworden
Hij staat op het punt om op reis te gaan naar zijn geboorteland maar wil voor Indebuurt Tilburg nog wel graag tijd maken. “Ik woon nu 30 jaar in Tilburg. Het is echt mijn thuis geworden. Het is natuurlijk niet te vergelijken met Suriname, daar rende ik vroeger over de savanne. Maar ik hou ook echt van de stad Tilburg. Als ik ergens ver weg een stadsgenoot tegen komen dan is er altijd meteen herkenning”. Ook het verschil qua muziekindustrie in Suriname en Nederland is groot: “Suriname heeft een half miljoen inwoners, wanneer ik daar straks weer aankom is iedereen vrolijk. Iedereen kent me daar. Hier in Nederland wonen we met 17 miljoen mensen en is de hele entourage anders. Muziek draait hier ook om prijzen, optreden en geld”.
Eigen theatershow
Op zijn lijstje met samenwerkingen schitteren namen zoals Trijntje Oosterhuis, Diggy Dex en stadsgenoot Guus Meeuwis. Op de vraag met wie hij in de toekomst nog samen wil gaan werken zegt hij het volgende: “Paskal Jakobsen van BLØF is een goeie jongen en een voorbeeld voor mij. We hebben nog geen concrete plannen maar die samenwerking gaat er wel komen”. Momenteel werkt hij aan zijn eigen theater show met Jörgen Raymann als regisseur. In het voorjaar van 2022 staat hij in het theater op de planken. Een show vol liedjes die hij vroeger met zijn moeder zong maar ook nummers die een rol speelde in de oorlog. Een persoonlijk stuk van een mooi mens en een Tilburgse artiest om trots op te zijn.
door Femke Berkvens | dec 20, 2021 | Publicaties, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
Iedere avond voor het slapen gaan, vertel ik onze dochter van 4 een verhaaltje. Er is dan ook altijd ruimte voor haar om te vertellen wat er in dat kleine hoofdje om gaat. Vandaag verteld ze me dat ze onlangs heeft gedroomd over een wolf, waardoor ze nu bang is om te gaan slapen. Niet verwonderlijk, aangezien de wolf in sprookjes nogal een slechte reputatie heeft.
Bij roodkapje verslindt hij eerst haar zieke grootmoeder met huid en haar, om vervolgens haar kleindochter om de tuin de leiden, met de intentie dat ze haar grootmoeder snel weer zal zien. In zijn rond gegeten buik welteverstaan. Bij de zeven geitjes gaat het er al niet veel rooskleuriger aan toe. Ook daar zien we een wolf in schaapskleren. Of in dit geval een wolf in geitenkleren, wanneer hij zich voor doet als hun lieve moeder, om zijn honger te kunnen stillen, door zich te goed te doen aan heerlijke geitenboutjes.
Iedereen weet wel dat de wolf in sprookjes niet verantwoordelijk is voor een happy end. Toch is zijn rol wel noodzakelijk voor een gelukkige afloop, in het sprookje én in ons universele verhaal. De wolf (of andere gedaante zoals de weerwolf, draak of heks), staat symbool voor het negatieve. De wolf is het vleesgeworden kwaad, het duister dat woont in ieder van ons. Het is onze taak om deze eigenschappen te zien voor wat ze zijn. Om ze in de strijd van het menselijke ego de ruimte te geven en te accepteren als onderdeel van ons wezen. Door onze angst voor het donker en dit te willen uitsluiten krijgt het namelijk meer macht over ons. Dan zal onze innerlijke wolf transformeren tot een gevaarlijke, grote boze wolf die op een onbewaakt moment genadeloos toeslaat.
Wanneer we onze innerlijke wolf echter durven te vertrouwen, creëeren we ruimte voor transformatie. Als we onze schaduw accepteren, krijgt het licht in ons ruimte om te groeien. De wolf pakt wat het nodig heeft zonder na te denken over consequenties, ethiek of geweten. Het bevredigt zijn verlangen en is in staat om precies aan te voelen wat het op dat moment nodig heeft. Prachtige eigenschappen voor ieder die moeite heeft gehoor te geven aan het eigen verlangen en zich laat leiden door oordelen of verwachtingen van anderen. De kracht van wolf leert ons luisteren naar onze intuïtie en om trouw te zijn aan onszelf. Hiermee schenken we ons vrijheid waardoor ook geluk de ruimte krijgt. Wanneer we wolf omarmen als krachtdier, zal het loyaal zijn en goed voor ons zorgen.
Tijdens het avondritueel waarbij mijn dochtertje over haar wolvendroom vertelt, flits ik in gedachten terug naar een droom die ik als 3 jarig meisje had. In de droom, die ik me na al die jaren nog levendig kan herinneren, stond ik oog in oog met een wolf in een donker hol. Er flakkerde één kaars, die net genoeg sterkte had om zijn harige kop, op 10 centimeter van mijn gezicht te kunnen verlichten. Ik kan zijn zacht grommende adem nog voelen. Een warme en vochtige luchtstroom, waardoor mijn nekharen in die droomwereld rechtovereind gingen staan. Met terugwerkende kracht vertel ik mijzelf en mijn dochtertje dat ze niet bang hoeft te zijn voor de wolf. Dat dit krachtige dier er altijd voor ons zal zijn en ons zal beschermen wanneer dat nodig is. En met dat vertrouwen, vallen we die avond beide veilig in slaap.
door Femke Berkvens | okt 31, 2021 | Personal, Publicaties, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
Er was eens een klein meisje, dat zich alleen voelde op deze wereld. Het klinkt als het begin van een sprookje, maar het is het begin van mijn verhaal. Een verhaal wat ik niet zou willen betitelen als een sprookje. Al is het wel een verhaal vol zelfontwikkeling, lopend over een pad vol obstakels en hindernissen. Om toch steeds de kracht te vinden om alle problemen te overwinnen.
Je zou kunnen zeggen dat sprookjes mijn redding zijn geweest. De plek waar ik ervoor gekozen had geboren te worden, was niet veilig. Mijn veiligheid zocht ik daarom in sprookjes. Afgesloten van de boze buitenwereld maar verbonden met een magische wereld waarin bomen kunnen spreken, elfjes echt bestaan, de wind een bewustzijn heeft en alles één is. Hoe eenzaam ik me ook voelde, in sprookjes voelde ik de verbondenheid met het grote geheel.
Een sprookje wordt niet alleen gelezen met je ogen, gehoord met je oren of begrepen met je brein. Sprookjes voel je met je hart en zijn voeding voor je ziel. Deze symbolische verhalen spreken tot ons innerlijk weten op dezelfde manier zoals dromen met ons communiceren in de taal van de symbolen. Dit is dan ook de reden waarom iedereen, waar ook ter wereld, de lessen en wijsheden kan begrijpen. Omdat ze resoneren met de universele waarheid waar wij allen mee verbonden zijn. Ze geven ons vertrouwen wanneer wij ons onzeker voelen en troosten ons wanneer we verdrietig zijn.
Sprookjes zijn oorspronkelijk niet voor kinderen bedoeld, deze verhalen werden verteld als levenslessen voor volwassenen. Veel sprookjes gaan dan ook over zelfontwikkeling en de transformatie die wij allen doormaken als mens. Over de obstakels en hindernissen die wij op ons levenspad tegenkomen en welke we mogen overwinnen. We leren over het kwaad en bouwen vertrouwen op omdat het goede steeds overwint. Eerlijkheid wordt altijd beloond en hoe groot de tegenslag ook mag zijn, uiteindelijk leven we ‘nog lang en gelukkig’. We worden gered door onze prins (en dat we daar als volwassene iets te romantische of zelfs afhankelijke denkbeelden aan over houden is dan weer van latere zorg).
Sprookjes geven ons het vertrouwen en kracht, om alle obstakels te overwinnen. Ze helpen ons af te dalen en contact te maken met de diepere lagen van ons zijn. Verbind je dus eens met het lelijke eendje wanneer je zelfvertrouwen nodig hebt en transformeer tot een mooie zwaan. Stap in de laarzen van klein duimpje wanneer je je te klein voelt om een groot probleem aan te pakken. Het archetype van de prinses is een waardevol karakter wanneer je zachtheid nodig hebt. En ondanks dat de heks in sprookjes vaak een slechte reputatie heeft, geeft ze ons een mooie ingang voor schaduwwerk.
Misschien ben je net als ik van binnen nog steeds dat kleine meisje dat zich soms alleen voelt op deze wereld. Misschien voel je ook de verbinding met alles om je heen én met je hogere zelf. Misschien ben je ook nog steeds zoekende. Weet in ieder geval dat we net zoals in sprookjes altijd de weg naar huis terug vinden. En dat uiteindelijk ons verlangen naar ‘nog lang en gelukkig’ zal worden vervuld.
