door Femke Berkvens | mrt 17, 2022 | Publicaties, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
Waarschuwing: ik viel in het konijnenhol en tuimelde heel ver naar beneden. Net zoals Alice in Wonderland. Het kleine, nieuwsgierige meisje met haar grote fantasie. Ze is de afgelopen tijd vaak in mijn gedachten. Wil je weten waarom? Volg dan het witte konijn en spring mee naar beneden, heel diep naar beneden, het donkere konijnenhol in op weg naar Wonderland.
Naar beneden vallend in het duistere hol, is niets wat het lijkt. Hoe dieper we vallen, hoe vreemder alles lijkt te worden. Net zoals Alice, die tijdens haar val na dacht over alles wat ze ooit had geleerd en alles wat ze wist. Met iedere meter die ze viel, kwam ze er steeds meer achter dat er niets meer van klopte, het klopte niet. HET KLOPT NIET!
Iedereen is gek in Wonderland
Aangekomen in Wonderland lijkt alles zo mogelijk nog vreemder. De wereld zoals we die normaal verwerken en als normaal zien, is daar omgekeerd. Een wonderlijke plek vol vreemde theepartijtjes, een koningin die iedereen wil onthoofden en een waterpijp rokende rups. Wanneer Alice de Kolderkat (Chestshire cat) met zijn ondeugende grijns ontmoet, zegt hij haar dat in Wonderland iedereen gek is, zij dus ook. En als wij de gekke kat mogen geloven, ben ik, en jij dat nu dus ook. Want anders zouden we hier nu niet zijn! Eerlijk gezegd hoop ik ook dat jij gek bent. Hoe meer mensen namelijk gek zijn in dit Wonderland, hoe normaler dat het wordt. En als iedereen gek is, zijn we dan allemaal normaal?!
Alice is de weg kwijt geraakt en vraagt aan de kat welke kant ze op moet. Zijn antwoord is dat het afhangt van waar ze naartoe wil. Wanneer ze antwoordt dat dat niet zoveel uitmaakt, zegt de kat dat het dan ook niet uitmaakt welke kant ze op gaat. “Zolang ik maar ergens kom”, reageert Alice. “Oh, maar dat kom je sowieso. Als je maar lang genoeg loopt”.
Collectief de weg kwijt zijn
Ondanks dat het sprookje van Alice een sprookje is, kunnen we er wel herkenning in vinden. Terugkijkend op de afgelopen tijd is het voor mij vooral een periode geweest om af te stemmen welke kant ik in het leven op wilde gaan. Volgens mij heeft de afgelopen periode van ieder van ons gevraagd om naar binnen te keren en daar te voelen welke richting we ten diepste op wilde gaan. Wellicht was het tijd om collectief de weg kwijt te raken. Want wanneer je verdwaald bent, ga je als vanzelf weer zoeken naar de weg. En die weg, die loopt altijd eerst naar binnen. Wanneer we op individueel niveau naar binnen keren, zijn we in staat om op collectief niveau naar buiten te treden.
Het sprookje van Lewis Carroll is gebouwd op de afwezigheid van logica. Iets waar ik me de afgelopen jaren in deze werkelijkheid ook vaak over verbaasd heb. Het werd steeds vreemder en vreemder. Net zoals het meisje in dit sprookje, heb ik mezelf vaak afgevraagd of ik nou gek geworden was. Maar wat is gek? Als gek zijn betekend dat je visie afwijkt van het reguliere, dan ben ik met alle liefde gek. Normaal is ook maar een kader, afhankelijk van tijd, plaats en gevormd door bijvoorbeeld overheid en media.
Volg de richting van je morele kompas
We kunnen van Alice leren om af en toe buiten de reguliere kaders te kijken en alles wat we hebben geleerd, al is het maar voor even, los te laten. Om het aan te durven om te twijfelen aan onze opvatting van normaal en te beseffen dat er niet één absolute waarheid is. Laten we net als Alice het witte konijn blijven volgen. Het zal een gids zijn en ons de weg wijzen naar onze innerlijke spirituele wereld. Alice leerde om netjes de regels te volgen. Laten wij, wanneer we dat doen, nog wel luisteren of die overeenkomen met de richting van ons interne, morele kompas. Omdat de weg via die route altijd de juiste is.
Ik verwonder me dagelijks, maar had me Wonderland heel anders voorgesteld. Ik hoop daarom nog steeds, om net zoals Alice, wakker te worden uit een verwarrende droom. Niet om terug te keren naar het oude normaal, maar wel om wakker te worden in een nieuw normaal. Een wereld waarin we zijn zoals Alice; nieuwsgierig, onderzoekend en open voor verwondering.
door Femke Berkvens | dec 20, 2021 | Publicaties, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
Iedere avond voor het slapen gaan, vertel ik onze dochter van 4 een verhaaltje. Er is dan ook altijd ruimte voor haar om te vertellen wat er in dat kleine hoofdje om gaat. Vandaag verteld ze me dat ze onlangs heeft gedroomd over een wolf, waardoor ze nu bang is om te gaan slapen. Niet verwonderlijk, aangezien de wolf in sprookjes nogal een slechte reputatie heeft.
Bij roodkapje verslindt hij eerst haar zieke grootmoeder met huid en haar, om vervolgens haar kleindochter om de tuin de leiden, met de intentie dat ze haar grootmoeder snel weer zal zien. In zijn rond gegeten buik welteverstaan. Bij de zeven geitjes gaat het er al niet veel rooskleuriger aan toe. Ook daar zien we een wolf in schaapskleren. Of in dit geval een wolf in geitenkleren, wanneer hij zich voor doet als hun lieve moeder, om zijn honger te kunnen stillen, door zich te goed te doen aan heerlijke geitenboutjes.
Iedereen weet wel dat de wolf in sprookjes niet verantwoordelijk is voor een happy end. Toch is zijn rol wel noodzakelijk voor een gelukkige afloop, in het sprookje én in ons universele verhaal. De wolf (of andere gedaante zoals de weerwolf, draak of heks), staat symbool voor het negatieve. De wolf is het vleesgeworden kwaad, het duister dat woont in ieder van ons. Het is onze taak om deze eigenschappen te zien voor wat ze zijn. Om ze in de strijd van het menselijke ego de ruimte te geven en te accepteren als onderdeel van ons wezen. Door onze angst voor het donker en dit te willen uitsluiten krijgt het namelijk meer macht over ons. Dan zal onze innerlijke wolf transformeren tot een gevaarlijke, grote boze wolf die op een onbewaakt moment genadeloos toeslaat.
Wanneer we onze innerlijke wolf echter durven te vertrouwen, creëeren we ruimte voor transformatie. Als we onze schaduw accepteren, krijgt het licht in ons ruimte om te groeien. De wolf pakt wat het nodig heeft zonder na te denken over consequenties, ethiek of geweten. Het bevredigt zijn verlangen en is in staat om precies aan te voelen wat het op dat moment nodig heeft. Prachtige eigenschappen voor ieder die moeite heeft gehoor te geven aan het eigen verlangen en zich laat leiden door oordelen of verwachtingen van anderen. De kracht van wolf leert ons luisteren naar onze intuïtie en om trouw te zijn aan onszelf. Hiermee schenken we ons vrijheid waardoor ook geluk de ruimte krijgt. Wanneer we wolf omarmen als krachtdier, zal het loyaal zijn en goed voor ons zorgen.
Tijdens het avondritueel waarbij mijn dochtertje over haar wolvendroom vertelt, flits ik in gedachten terug naar een droom die ik als 3 jarig meisje had. In de droom, die ik me na al die jaren nog levendig kan herinneren, stond ik oog in oog met een wolf in een donker hol. Er flakkerde één kaars, die net genoeg sterkte had om zijn harige kop, op 10 centimeter van mijn gezicht te kunnen verlichten. Ik kan zijn zacht grommende adem nog voelen. Een warme en vochtige luchtstroom, waardoor mijn nekharen in die droomwereld rechtovereind gingen staan. Met terugwerkende kracht vertel ik mijzelf en mijn dochtertje dat ze niet bang hoeft te zijn voor de wolf. Dat dit krachtige dier er altijd voor ons zal zijn en ons zal beschermen wanneer dat nodig is. En met dat vertrouwen, vallen we die avond beide veilig in slaap.
door Femke Berkvens | okt 31, 2021 | Personal, Publicaties, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
Er was eens een klein meisje, dat zich alleen voelde op deze wereld. Het klinkt als het begin van een sprookje, maar het is het begin van mijn verhaal. Een verhaal wat ik niet zou willen betitelen als een sprookje. Al is het wel een verhaal vol zelfontwikkeling, lopend over een pad vol obstakels en hindernissen. Om toch steeds de kracht te vinden om alle problemen te overwinnen.
Je zou kunnen zeggen dat sprookjes mijn redding zijn geweest. De plek waar ik ervoor gekozen had geboren te worden, was niet veilig. Mijn veiligheid zocht ik daarom in sprookjes. Afgesloten van de boze buitenwereld maar verbonden met een magische wereld waarin bomen kunnen spreken, elfjes echt bestaan, de wind een bewustzijn heeft en alles één is. Hoe eenzaam ik me ook voelde, in sprookjes voelde ik de verbondenheid met het grote geheel.
Een sprookje wordt niet alleen gelezen met je ogen, gehoord met je oren of begrepen met je brein. Sprookjes voel je met je hart en zijn voeding voor je ziel. Deze symbolische verhalen spreken tot ons innerlijk weten op dezelfde manier zoals dromen met ons communiceren in de taal van de symbolen. Dit is dan ook de reden waarom iedereen, waar ook ter wereld, de lessen en wijsheden kan begrijpen. Omdat ze resoneren met de universele waarheid waar wij allen mee verbonden zijn. Ze geven ons vertrouwen wanneer wij ons onzeker voelen en troosten ons wanneer we verdrietig zijn.
Sprookjes zijn oorspronkelijk niet voor kinderen bedoeld, deze verhalen werden verteld als levenslessen voor volwassenen. Veel sprookjes gaan dan ook over zelfontwikkeling en de transformatie die wij allen doormaken als mens. Over de obstakels en hindernissen die wij op ons levenspad tegenkomen en welke we mogen overwinnen. We leren over het kwaad en bouwen vertrouwen op omdat het goede steeds overwint. Eerlijkheid wordt altijd beloond en hoe groot de tegenslag ook mag zijn, uiteindelijk leven we ‘nog lang en gelukkig’. We worden gered door onze prins (en dat we daar als volwassene iets te romantische of zelfs afhankelijke denkbeelden aan over houden is dan weer van latere zorg).
Sprookjes geven ons het vertrouwen en kracht, om alle obstakels te overwinnen. Ze helpen ons af te dalen en contact te maken met de diepere lagen van ons zijn. Verbind je dus eens met het lelijke eendje wanneer je zelfvertrouwen nodig hebt en transformeer tot een mooie zwaan. Stap in de laarzen van klein duimpje wanneer je je te klein voelt om een groot probleem aan te pakken. Het archetype van de prinses is een waardevol karakter wanneer je zachtheid nodig hebt. En ondanks dat de heks in sprookjes vaak een slechte reputatie heeft, geeft ze ons een mooie ingang voor schaduwwerk.
Misschien ben je net als ik van binnen nog steeds dat kleine meisje dat zich soms alleen voelt op deze wereld. Misschien voel je ook de verbinding met alles om je heen én met je hogere zelf. Misschien ben je ook nog steeds zoekende. Weet in ieder geval dat we net zoals in sprookjes altijd de weg naar huis terug vinden. En dat uiteindelijk ons verlangen naar ‘nog lang en gelukkig’ zal worden vervuld.
door Femke Berkvens | aug 13, 2021 | Personal, Zingeving en spiritualiteit
Afgelopen week fietste ik met 2 kids naar de winkel voor wat kleine boodschappen. Het zonnetje scheen. Ineens, zomaar uit het niets kwam de vraag, of ik met ze naar het kerkhof wilde gaan?
Goh, tja, waarom ook niet?! Als jullie dat willen, dan doen we dat. Jaaaaa, riepen ze beide in koor. Bakfiets dus gekeerd en richting het kerkhof vervolgde we onze weg. Ik gaf ze eerst nog wel een duidelijke uitleg dat een kerkhof geen plek is voor uitbundigheid, geschreeuw, hard rennen of plezier. Een kerkhof is een plek waar het lichaam van dode mensen ligt, zodat nabestaanden ze nog kunnen bezoeken. Dus respect voor de doden en voor de nabestaanden, dat is belangrijk. Jaaaa mam, klonk het wederom in koor.
Nieuwsgierige vragen op het kerkhof
Lichtelijk zenuwachtig betreden we met drietjes het vredige kerkhof. Als dat maar goed gaat bedenk ik me. Beide pakken mijn hand vast en daar lopen we onder de grote, en toepasselijke treurwilg door. Ze kijken om zich heen en stellen vragen zoals; “wie ligt daar” en “wie is die meneer” (wijzend op een portret van Jezus). Of; “wauw, wat mooi zeg”! (Ava is onder de indruk van een graf vol kleurrijke mozaïek steentjes en wijst me er op dat het ook nog in haar lievelingskleuren is). De dood, zo zeg ik ze, hoort bij het leven. Iedereen gaat dood. Dan stopt je lijf er bijvoorbeeld mee (meestal als je oud bent). De ziel gaat dan naar de hemel en het lichaam blijft hier achter. Het lichaam kan dan hier begraven worden, of verbrand zodat je het as kunt uitstrooien. Net zoals bij opa Jack vervolg ik de uitleg.
We wandelen samen rustig langs graven en ik vertel ze de namen van de overledenen, of hoe oud de mensen waren. Soms zijn het ook kinderen, maar gelukkig vaak mensen die hun leven lange tijd hebben geleefd. Ze praten over opa Jack en opa Rob die beide ook in de hemel zijn en dat ze het verdrietig vinden voor hen. Ik vertel ze dat dat mag, maar dat het voor de opa’s ook goed is nu. Ik zeg ze dat ik er ook verdrietig van ben dat ze hen niet meer hier hebben kunnen leren kennen. Maar dat ik zeker weet dat ze vaak bij hen zijn en trots op hen zijn. Daar zo lopend, probeer ik het zo normaal mogelijk en luchtig mogelijk te benaderen, omdat het dat ook is wat mij betreft. Toch voelt het ook beladen.
Als ik dood ben, kom je me dan iedere dag bezoeken?
Ik ben onder de indruk van de manier waarop ze vragen stellen en hoe rustig ze zich gedragen. Toch heeft Kaya zin om het op een lopen te zetten waardoor ik hem ineens kwijt ben. “Nee toch”, denk ik! “Ik ben mijn kind toch zeker niet kwijt op een kerkhof”?! Gelukkig is hij nog niet ver weg, wat mij betreft is het nu wel tijd om naar huis te gaan. Wanneer we terug naar de bakfiets lopen staat Ava stil en vraagt; “mam, als ik dood ga, kom je me dan iedere dag bezoeken”? Ik moet slikken, pak haar stevig beet en zeg haar dat ik natuurlijk iedere dag naar haar toe zou komen. Maar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, omdat ze eerst nog een heel oude oma mag worden. En dat het veel waarschijnlijker is dat wij veel eerder dood gaan, bespaar ik haar ook maar voor dit moment.
Als ik ze in de bakfiets zet is het nog tijd voor een wijze les, besluit ik. “Lieverds”, zeg ik, “wat hebben jullie het goed gedaan op het kerkhof. Mama wil jullie nog even zeggen dat jullie je geen zorgen hoeven te maken. Iedereen gaat ooit dood maar zolang we hier zijn is het de bedoeling dat we het leven, leven. Dat we samen nog veel plezier maken en leuke dingen doen. Ik geef ze nog een dikke knuffel, zeg ze hoeveel ik van ze hou en hoop dat hun vragen over de dood beantwoord zijn voor nu. Ik hoop vooral dat ze beseffen hoe waardevol het leven is en dat het ze lukt om dezelfde levendigheid voor het leven te behouden als die ze nu hebben. En voor mezelf hoop ik dat het me ook lukt om dezelfde levendigheid voor het leven te gaan voelen, zoals zij die nu hebben.
door Femke Berkvens | mrt 26, 2021 | Personal, Zingeving en spiritualiteit
Als moeder van 2 kleine kids en gewoon als vrouw die nog steeds moeite heeft met tijd nemen voor zichzelf, was het afgelopen week echt weer eens hoognodig tijd om mezelf twee dagen rust te gunnen. De Corona maatregelen en huidige situatie die daarmee gepaard gaat, kosten mij persoonlijk best wat stress. En als burn-out herstellende, wil ik dat zo veel mogelijk vermijden.
Mijn “vaste” bed & breakfast met privé huisje in een grote tuin was voor deze mini retraite inclusief detox helaas niet beschikbaar. Dus; na de nodig uurtjes met zoektermen als “privé, natuur en rust” en met mijn op dit moment niet zo toereikende bankrekening in mijn hoofd, kwam ik op een betaalbaar VIP huisje uit op één van de bekendste vakantieparken van ons land. Corona leek niet overal een ongunstige invloed op te hebben dacht ik nog. Een huisje met jacuzzi en sauna wat ook nog binnen mijn budget viel, zou vast en zeker komen doordat mensen liever thuis in lock down gaan of überhaupt niet in vakantiestemming zijn. Met mijn koffer vol theetjes (want detox), groene leem (voor ontgiftende voetenbadjes), spijkermatje, wierook, kruikje en relaxte kleding ging ik dan ook vol goede moed richting het Limburgse land.
VIP, not so much!
Bij aankomst werd ik vergezeld van een “ik heb al 1,5 dag niet gegeten hoofdpijn” maar dat mocht mijn pret niet drukken. Het huisje zelf, zal in mijn niet nader te noemen geboortejaar, vast en zeker de term VIP hebben mogen dragen. Anno 2021 zou ik dat echter niet meer durven gebruiken voor dit verblijf. Niet dat ik een verwend luxepaard ben maar ik vind het voor zo’n doel toch prettig wanneer het minstens zo comfortabel is als thuis. Nu weet ik niet hoe jij woont, maar bij mij lopen er geen mierenkolonies door de badkamer te marcheren. Iets wat de jacuzzi om die reden al direct minder uitnodigend maakte.
Zen master skills, AAN!
Als een ware zen master, nog voor ik ook maar 5 minuten in lotushouding had gezeten, besloot ik mij niet uit het veld te laten slaan door zulke kleine kruipende tegenvallertjes. Met een kopje detox thee nestelde ik me dan ook in het zonnetje voor een meditatie in de open lucht. Het zonnetje begon te schijnen maar mijn innerlijke thermostaat was op dat moment niet meer in staat mij warm te stoken. Dat leek me dan ook het perfecte moment om dat klusje uit handen te geven en de sauna uit te proberen. Al snel bleek ik hier ook weer mijn inner zen master aan te moeten roepen. De sauna lampen waren óf kapot, of ook zo ver verouderd dat het voelde alsof ik in een linnenkast zat met de thermostaat aan. In ieder geval geen luxe “laat de infra rood lampen mijn spieren maar eens weldadig verwarmen zodat ik kan wegzinken in een diepe ontspanning” gevoel.
Dan maar vroeg onder een dubbel dekbed, in de hoop dat de hoofdpijn de volgende ochtend het vakantiepark verlaten zou hebben.
Shit hits the fan
Nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Perfecte dag voor een aantal lange meditaties. Rond 11 uur zweeft mijn bewustzijn ergens ver van mijn fysieke lichaam en ver van enige zorgen over teleurstellende luxe of tegenvallende cottages. Een flink kabaal kan ik nog behoorlijke tijd negeren, toch word mijn aandacht abrupt weer terug in het nu getrokken door een penetrante rioollucht die het huisje vult. Na enig onderzoek blijkt mijn toilet, door de rioleringswerkzaamheden op de hoek, tijdelijk een functie als fontein te hebben aangenomen.
Er is heel wat wierook en etherische olie voor nodig om mijn verblijf qua geur weer wat aangenamer te maken, maar de rest van de dag verlopen de meditaties (in tegenstelling tot het toilet) vlekkeloos. Ik ga de volgende dag dan ook vol positieve energie huiswaarts en neem het inzicht met me mee dat de shit maar beter omhoog kan komen, dan het te laten zitten. Want wanneer dat er uit is ontstaat er ruimte voor positieve energie en nieuwe mogelijkheden. En de VIP cottages, die laat ik volgende keer liever aan mij voorbij gaan.
door Femke Berkvens | mrt 2, 2021 | Personal, Zingeving en spiritualiteit
Deze is voor jou. En voor alle andere die het moeilijk hebben in deze tijd. Neem alsjeblieft de tijd om te mediteren. Niet alleen als het slecht met je gaat, maar gun je zelf die tijd ook als het goed gaat.
Weet dat je in die rust en stilte het vertrouwen vindt. Dat je je weer kunt verbinden met liefdevolle gedachten en de kracht om weer verder te gaan. Laat je niet gek maken door je hoofd. Door de gedachten die gevoed worden met angst. Ook al kijk je zo min mogelijk naar het reguliere nieuws en media, je ontkomt er niet aan. Zelfs wanneer het je zou lukken om helemaal niets te kijken of te lezen, dan nog is de collectieve angst die aangepraat wordt zo groot, dat het ook jou infecteert. Want dat is hetgeen waar we echt bang voor mogen zijn. De angst weet vertrouwen kapot te maken, voorwaartse positieve energie in te dammen en ondermijnt je immuunsysteem. Vergeet daarom niet om je af te stemmen op je innerlijk weten. Stem je af en luister. Dan voel en weet je dat je niet bang hoeft te zijn.
Ik schrijf deze reminder aan mezelf terwijl ik in het bos in het zonnetje zit. Maar vooral nadat mijn angst me weer een paar weken klein wist te krijgen. Niet alleen de collectieve angst maar ook de angst voor vaccinatiepaspoorten. En vooral mijn eigen innerlijke angst om niet goed genoeg te zijn. Die kan zo groot zijn dat alles zinloos lijkt. Want als je toch niets kunt en waardeloos bent, waarom zou je dan nog iets proberen. Als iets in je ogen gedoemd is tot mislukken heeft het geen zin om je energie daarvoor te gebruiken. En op dat moment zit je vast. Er gaan eerst wat dagen voorbij. Je gunt jezelf wat rust zodat je straks weer vol energie vooruit kunt gaan. De dagen worden een week. De week is al snel weer een halve maand. Voor je het weet zit je weer op maanden of zelfs jaren.
Dus lieve Fem, kom uit de negatieve spiraal, mediteer en blijf je verbinden met je innerlijk weten. Dat weet wel dat jij waardevol bent. Ook wanneer je hoofd iets anders roept. Kom in beweging en maak contact met de natuur. Door op die manier stil te staan, kom je op alle vlakken weer in beweging. Een positieve beweging. Een burn-out is niet zomaar op te lossen. Dat hoeft ook niet wanneer je het niet ziet als een ziekte. De ziekte is het negatieve zelfbeeld. De burn-out is voor mij een reminder. Het is een levenslang waarschuwing signaal voor mij wat me zegt wanneer ik me weer heb laten leiden door mijn angstige gedachten. Het vertelt me dat ik weer even stil mag staan en ruimte mag nemen om te mediteren. Om weer te voelen dat alles goed is, dat ik goed ben. Vanuit liefde en vertrouwen. Dank je burn-out dat je er voor me bent.
