Inspiratie moet je volgen wat mij betreft, dus deze ochtend gaat alles aan de kant omdat ik voel dat ik vandaag dit blog moet schrijven. Ik wil mijn kijk op inclusiviteit graag delen. Ten eerste omdat ik me zorgen maak, ten tweede omdat ik het vervelend vind om te zien dat er door de overheid weer een nieuw agendapunt van de plank gehaald is dat ons verdeeld. Juist het tegenovergestelde van wat ze pretenderen te willen bereiken. Maar hoe komt dat nou?
Wat is inclusiviteit eigenlijk? Het is het creëren van een omgeving waar ieder individu welkom is, ongeacht hun etniciteit, achtergrond, seksuele voorkeur, genderidentiteit, religie of fysieke/mentale gezondheid. En niet alleen waar ze onvoorwaardelijk welkom zijn maar ook gelijke kansen krijgen en zich gewaardeerd voelen. Prachtig natuurlijk, en volgens mij juicht iedereen (een uitzondering daargelaten) dit ook alleen maar toe. Een wereld waar ieder individu helemaal zichzelf mag zijn en welkom is.
Voorgaande is ook één van de punten waarom ik denk dat ze dit “spel” zo goed spelen. Want als je inclusiviteit niet staat toe te juichen dan moet je wel asociaal of een enorm harteloos schepsel zijn. Dat kan ik je vertellen is vanuit mijn kant allerminst het geval.
Wellicht handig om te kijken waar deze twee partijen lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan, terwijl we toch voor het grootste gedeelte van de bevolking hetzelfde lijken te willen. En uiteraard ook hoe we elkaar kunnen vinden.
Als ik naar ons gezin kijk dan vinden wij inclusiviteit een belangrijke waarde. Alles is bespreekbaar thuis en ze voelen zich veilig om dit te doen. We stellen ze vragen en leggen ze dingen uit, vaak met de uitleg dat iets onze visie is en nodigen ze uit om vooral altijd zelf te onderzoeken of iets goed voelt voor hun. Qua inclusiviteit denk ik dat het ook vooral dingen zijn die je je kinderen voorleeft en niet kunt bijbrengen op school als dit thuis niet gedragen wordt.
Ik ging afgelopen weekend met mijn dochter naar de kleine zeemeermin (waar veel ophef is geweest in de wereld over haar huidskleur). Bij ons thuis hebben we het (ondanks onze open communicatie waar alles welkom is) niet over haar huidskleur gehad. Omdat het voor ons niet relevant is want door er nadruk op te leggen maak je het alleen maar anders. Voor kinderen zijn alle mensen namelijk gelijk (wanneer je dit zelf als ouders ook zo voorleeft). Mijn dochter fluisterde na een half uur tegen mij; “mam, weet je wat er anders is aan deze zeemeermin? Ze heeft blond haar (allerminst maar in ieder geval niet knalrood) en ze heeft een andere stem!”. En dat was dat. Het is haar niet eens opgevallen dat Ariël een andere huidskleur heeft, omdat het ook niet uitmaakt.
Waarom dat wij ons dan toch zorgen maken over deze inclusiviteits agenda heeft te maken met het volgende; het gaat er vooral om dat er zoveel aandacht voor is. En dan met name ook voor het stukje genderidentiteit. Na een rondje research blijkt namelijk dat er in de Verenigde Staten bij 0,6% van de bevolking sprake is van genderdysforie (de term die gebruikt wordt om de kloof tussen iemands genderidentiteit en geslacht bij geboorte aan te duiden). Uiteraard is dit een moeilijk meetbaar onderwerp, zeker omdat er in veel culturen een taboe op rust. Waar het zeker belangrijk is om die te doorbreken, vandaar dat dit ook een “fine line” is in de hele discussie. Maar denk je werkelijk dat het nodig is om onze kinderen zo vaak bloot te stellen aan dit onderwerp wanneer het maar voor zo’n klein deel van de bevolking relevant is?! Of is er toch iets anders aan de hand?
Ik, en vele met mij (denken van wel). Laten we het even gechargeerd bekijken. Dan zijn er twee groepen; mensen die vertrouwen hebben in de overheid en mensen die wantrouwen hebben ten opzichte van de overheid. Er is geen goed of fout, alleen een ander wereldbeeld. Hoe zeer mijn wereldbeeld ook gebouwd is op positieve energie, vertrouwen, licht en liefde, ik behoor helaas toch echt tot de groep die wantrouwen heeft in de overheid. Ik geloof meer in het principe; wie betaalt, bepaalt en zie dat de wereld vooral geregeerd wordt door een bepaalde groep van de aller machtigste mensen ter wereld. Een groep die vanuit andere belangen handelen dan mijn persoonlijke waarden. En dat ik de wereld zo zie zorgt er bij veel mensen voor dat ik bestempeld wordt als “wappie”. Niet gek natuurlijk wanneer de media ons zo weg zet. Media die ook gewoon in handen zijn van die machtige en rijkste mensen ter wereld. Maar dat terzijde. Het resulteert er vaak in dat mensen die anders denken hun mond gaan houden, omdat ze bang zijn om belachelijk gemaakt te worden. Toch vind ik het belangrijk om me wel uit te spreken. Want anders is er maar één waarheid en juist een tegengeluid moet ook gehoord worden. En ik ben er zelf ook mensen door kwijt geraakt, ik ben belachelijk gemaakt en weggezet als dom. Volgens mij geeft dat vooral aan waar het probleem van inclusiviteit werkelijk zit.
“Volgens mij geeft dat vooral aan waar het probleem van inclusiviteit werkelijk zit.”
Steiner wil dat ieder kind zich veilig kan ontplooien en benadrukte het belang van een evenwichtige ontwikkeling van lichaam, ziel en geest. We luisteren in de antroposofie goed naar de natuurlijke ritmen maar verliezen wel het belang van het stevig wortelen en veilig voelen in hun eigen identiteit uit het oog. Door zoveel nadruk te leggen op geboren worden in verkeerde lichamen worden ze hier veel te vaak en vroeg mee geconfronteerd, terwijl genderdysforie zoals gezegd maar voor 0,6% van de wereldbevolking een realiteit is. Wanneer mensen opgevoed worden met vraagtekens over hun identiteit kan dat vaak leiden tot verwarring en onzekerheid. Zeker in de puberteit waarin vragen over hun identiteit centraal staan en verkend moeten worden. Laten we bij deze onderwerpen dus vooral naar de natuurlijke ritme van het kind blijven kijken en jonge kinderen niet gaan verwarren met deze onderwerpen. Wat we kunnen doen is ruimte scheppen en veiligheid voor ieder kind om zich te ontwikkelen en te signaleren wanneer er op individueel vlak behoefte is aan deze onderwerpen.
Bij mij heerst de angst dat deze inclusiviteitsagenda en dan met name de nadruk op genderidentiteit gebruikt wordt om deze jongere generatie onzeker en onstabiel te maken. Wanneer iemand zich onzeker of verwart voelt dan is er immers makkelijker controle uit te oefenen op het individu en op het collectief. Laten we dus vooral een fijne wereld creëren waar iedereen welkom is door zelf voor te leven dat iedereen welkom is. En laten we vooral zorgen dat onze kinderen opgroeien in veiligheid en met een stevige basis van wie ze zijn zonder ze lastig te vallen met vragen en twijfels die hen aan het wankelen brengen.
Onze kleine Kaya (die inmiddels al niet echt klein meer is), slaapt al vanaf zijn geboorte slecht. Het is een hooggevoelig manneke, waarbij de dag over het algemeen rond 5 uur van start gaat. Dat betekende de afgelopen jaren veel brakke ochtenden, nog meer koppen koffie en vooral veel mogelijke oplossingen uitproberen. Iedere ouder die in een zelfde situatie heeft gezeten, die weet; slecht slapen (zeker op lange termijn), maakt van niemand een fijner mens. Tijd om de luisterkind methode te proberen!
Alternatieve therapieën
En zo hebben we de afgelopen jaren echt een hoop gedaan; acupunctuur, osteopathie, natuurgeneeskunde, homeopathie, antroposofische huisarts, massageolie, magnesiumbaden, aromatherapie, edelstenen, white noise, bij ons in bed slapen, inbakeren als baby en nog een hoop meer. Alles werkte in het gunstigste geval misschien een beetje maar was nooit een oplossing voor de lange termijn. Tijdens die nachtelijke onrust en vroege ochtenden gaan alle oplossingen en oorzaken wel een keer door je hoofd. Maar wat overblijft is vooral een wirwar van gedachten. Wat was ik blij dat de luisterkind methode op mijn pad kwam!
Luisterkind methode
Ilse van praktijk puur Sense stemt in de luisterkind methode, energetisch af op Kaya. Ze gaat met hem in gesprek om er achter te komen wat hij nodig heeft. Dat kan op allerlei gebieden zijn. Denk aan school, gezondheid, eten, slapen en de situatie thuis bijvoorbeeld. Goed om te weten; het werk van Ilse is misschien wel magisch maar ze kan niet toveren. Je krijgt van haar inzichten in je kind en daar kun je dan zelf mee aan de slag. Het enige wat ze daarvoor nodig heeft is een foto van je kind en de vragen die je hebt. Het zal vast geen verrassing zijn waar onze vragen betrekking op hadden 😉
Samen op ontdekkingsreis
Wanneer de afstemming in mijn mailbox verschijnt, open ik vol spanning de bijlage. Een spanning die snel plaats maakt voor herkenning en vertedering in de beschrijving van onze Kaya. Zijn gevoeligheid en de frustratie die hij ervaart als de dingen niet gaan zoals hij wil, komen er in aan bod. Doordat Ilse haar gesprek met Kaya zo aan ons beschrijft, kunnen we onze kijk op de situatie transformeren. Waar we eerst zelf in een frustratie terecht kwamen (wanneer Kaya die van hem op volle kracht er uit gooide), volgt er nu meer begrip. Want hoe mooi is het om samen met hem op ontdekkingsreis te kunnen gaan en zijn frustratie als uitnodiging te zien of iets wel echt bij hem (of ons) past?!
Net zoals mama dat altijd deed
En voor de overprikkeling komt een oplossing die al vaak door mijn hoofd gegaan is maar ik tot nu toe nog niet heb uitgevoerd. Ik pak mijn geliefde sprookjes van zolder en zet de boeken met cassettebandjes voor hem op zijn kamer. Op Marktplaats koop ik een vintage cassetterecorder en maak een heerlijke “chillplek” op zijn kamertje. Daar kan hij lekker tot rust komen in zijn eigen sprookjeswereld, net zoals mama dat vroeger altijd deed (en nodig had). Ik heb al vaker gezegd dat de Lekturama sprookjes echt mijn redding geweest zijn.
Wijsheid van de wereld
Ook mijn angst dat hij met zijn overprikkeling (en bijbehorende frustratie) straks aan school gaat beginnen, weet Ilse met de woorden van Kaya te transformeren. Wanneer we genoeg ruimte nemen voor rust en ontspanning dan komt het wel goed met hem. Want ik zie in hem ook een jongen die er echt aan toe is om nieuwe vriendjes te gaan maken, te spelen en nog meer te gaan leren. Zo kan hij alle wijsheid die hij al in zich draagt, aan gaan vullen met de aardse en praktische wijsheid die we hier zo nodig hebben. Dankzij de afstemming van Ilse, zien wij als ouders dat zijn gevoeligheid ook echt een kracht is. Haar woorden hebben een transformerende uitwerking waar wij haar met z’n allen erg dankbaar voor zijn.
Er was eens een klein meisje, dat zich alleen voelde op deze wereld. Het klinkt als het begin van een sprookje, maar het is het begin van mijn verhaal. Een verhaal wat ik niet zou willen betitelen als een sprookje. Al is het wel een verhaal vol zelfontwikkeling, lopend over een pad vol obstakels en hindernissen. Om toch steeds de kracht te vinden om alle problemen te overwinnen.
Je zou kunnen zeggen dat sprookjes mijn redding zijn geweest. De plek waar ik ervoor gekozen had geboren te worden, was niet veilig. Mijn veiligheid zocht ik daarom in sprookjes. Afgesloten van de boze buitenwereld maar verbonden met een magische wereld waarin bomen kunnen spreken, elfjes echt bestaan, de wind een bewustzijn heeft en alles één is. Hoe eenzaam ik me ook voelde, in sprookjes voelde ik de verbondenheid met het grote geheel.
Een sprookje wordt niet alleen gelezen met je ogen, gehoord met je oren of begrepen met je brein. Sprookjes voel je met je hart en zijn voeding voor je ziel. Deze symbolische verhalen spreken tot ons innerlijk weten op dezelfde manier zoals dromen met ons communiceren in de taal van de symbolen. Dit is dan ook de reden waarom iedereen, waar ook ter wereld, de lessen en wijsheden kan begrijpen. Omdat ze resoneren met de universele waarheid waar wij allen mee verbonden zijn. Ze geven ons vertrouwen wanneer wij ons onzeker voelen en troosten ons wanneer we verdrietig zijn.
Sprookjes zijn oorspronkelijk niet voor kinderen bedoeld, deze verhalen werden verteld als levenslessen voor volwassenen. Veel sprookjes gaan dan ook over zelfontwikkeling en de transformatie die wij allen doormaken als mens. Over de obstakels en hindernissen die wij op ons levenspad tegenkomen en welke we mogen overwinnen. We leren over het kwaad en bouwen vertrouwen op omdat het goede steeds overwint. Eerlijkheid wordt altijd beloond en hoe groot de tegenslag ook mag zijn, uiteindelijk leven we ‘nog lang en gelukkig’. We worden gered door onze prins (en dat we daar als volwassene iets te romantische of zelfs afhankelijke denkbeelden aan over houden is dan weer van latere zorg).
Sprookjes geven ons het vertrouwen en kracht, om alle obstakels te overwinnen. Ze helpen ons af te dalen en contact te maken met de diepere lagen van ons zijn. Verbind je dus eens met het lelijke eendje wanneer je zelfvertrouwen nodig hebt en transformeer tot een mooie zwaan. Stap in de laarzen van klein duimpje wanneer je je te klein voelt om een groot probleem aan te pakken. Het archetype van de prinses is een waardevol karakter wanneer je zachtheid nodig hebt. En ondanks dat de heks in sprookjes vaak een slechte reputatie heeft, geeft ze ons een mooie ingang voor schaduwwerk.
Misschien ben je net als ik van binnen nog steeds dat kleine meisje dat zich soms alleen voelt op deze wereld. Misschien voel je ook de verbinding met alles om je heen én met je hogere zelf. Misschien ben je ook nog steeds zoekende. Weet in ieder geval dat we net zoals in sprookjes altijd de weg naar huis terug vinden. En dat uiteindelijk ons verlangen naar ‘nog lang en gelukkig’ zal worden vervuld.
Afgelopen week fietste ik met 2 kids naar de winkel voor wat kleine boodschappen. Het zonnetje scheen. Ineens, zomaar uit het niets kwam de vraag, of ik met ze naar het kerkhof wilde gaan?
Goh, tja, waarom ook niet?! Als jullie dat willen, dan doen we dat. Jaaaaa, riepen ze beide in koor. Bakfiets dus gekeerd en richting het kerkhof vervolgde we onze weg. Ik gaf ze eerst nog wel een duidelijke uitleg dat een kerkhof geen plek is voor uitbundigheid, geschreeuw, hard rennen of plezier. Een kerkhof is een plek waar het lichaam van dode mensen ligt, zodat nabestaanden ze nog kunnen bezoeken. Dus respect voor de doden en voor de nabestaanden, dat is belangrijk. Jaaaa mam, klonk het wederom in koor.
Nieuwsgierige vragen op het kerkhof
Lichtelijk zenuwachtig betreden we met drietjes het vredige kerkhof. Als dat maar goed gaat bedenk ik me. Beide pakken mijn hand vast en daar lopen we onder de grote, en toepasselijke treurwilg door. Ze kijken om zich heen en stellen vragen zoals; “wie ligt daar” en “wie is die meneer” (wijzend op een portret van Jezus). Of; “wauw, wat mooi zeg”! (Ava is onder de indruk van een graf vol kleurrijke mozaïek steentjes en wijst me er op dat het ook nog in haar lievelingskleuren is). De dood, zo zeg ik ze, hoort bij het leven. Iedereen gaat dood. Dan stopt je lijf er bijvoorbeeld mee (meestal als je oud bent). De ziel gaat dan naar de hemel en het lichaam blijft hier achter. Het lichaam kan dan hier begraven worden, of verbrand zodat je het as kunt uitstrooien. Net zoals bij opa Jack vervolg ik de uitleg.
We wandelen samen rustig langs graven en ik vertel ze de namen van de overledenen, of hoe oud de mensen waren. Soms zijn het ook kinderen, maar gelukkig vaak mensen die hun leven lange tijd hebben geleefd. Ze praten over opa Jack en opa Rob die beide ook in de hemel zijn en dat ze het verdrietig vinden voor hen. Ik vertel ze dat dat mag, maar dat het voor de opa’s ook goed is nu. Ik zeg ze dat ik er ook verdrietig van ben dat ze hen niet meer hier hebben kunnen leren kennen. Maar dat ik zeker weet dat ze vaak bij hen zijn en trots op hen zijn. Daar zo lopend, probeer ik het zo normaal mogelijk en luchtig mogelijk te benaderen, omdat het dat ook is wat mij betreft. Toch voelt het ook beladen.
Als ik dood ben, kom je me dan iedere dag bezoeken?
Ik ben onder de indruk van de manier waarop ze vragen stellen en hoe rustig ze zich gedragen. Toch heeft Kaya zin om het op een lopen te zetten waardoor ik hem ineens kwijt ben. “Nee toch”, denk ik! “Ik ben mijn kind toch zeker niet kwijt op een kerkhof”?! Gelukkig is hij nog niet ver weg, wat mij betreft is het nu wel tijd om naar huis te gaan. Wanneer we terug naar de bakfiets lopen staat Ava stil en vraagt; “mam, als ik dood ga, kom je me dan iedere dag bezoeken”? Ik moet slikken, pak haar stevig beet en zeg haar dat ik natuurlijk iedere dag naar haar toe zou komen. Maar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, omdat ze eerst nog een heel oude oma mag worden. En dat het veel waarschijnlijker is dat wij veel eerder dood gaan, bespaar ik haar ook maar voor dit moment.
Als ik ze in de bakfiets zet is het nog tijd voor een wijze les, besluit ik. “Lieverds”, zeg ik, “wat hebben jullie het goed gedaan op het kerkhof. Mama wil jullie nog even zeggen dat jullie je geen zorgen hoeven te maken. Iedereen gaat ooit dood maar zolang we hier zijn is het de bedoeling dat we het leven, leven. Dat we samen nog veel plezier maken en leuke dingen doen. Ik geef ze nog een dikke knuffel, zeg ze hoeveel ik van ze hou en hoop dat hun vragen over de dood beantwoord zijn voor nu. Ik hoop vooral dat ze beseffen hoe waardevol het leven is en dat het ze lukt om dezelfde levendigheid voor het leven te behouden als die ze nu hebben. En voor mezelf hoop ik dat het me ook lukt om dezelfde levendigheid voor het leven te gaan voelen, zoals zij die nu hebben.
Als moeder van 2 kleine kids en gewoon als vrouw die nog steeds moeite heeft met tijd nemen voor zichzelf, was het afgelopen week echt weer eens hoognodig tijd om mezelf twee dagen rust te gunnen. De Corona maatregelen en huidige situatie die daarmee gepaard gaat, kosten mij persoonlijk best wat stress. En als burn-out herstellende, wil ik dat zo veel mogelijk vermijden.
Mijn “vaste” bed & breakfast met privé huisje in een grote tuin was voor deze mini retraite inclusief detox helaas niet beschikbaar. Dus; na de nodig uurtjes met zoektermen als “privé, natuur en rust” en met mijn op dit moment niet zo toereikende bankrekening in mijn hoofd, kwam ik op een betaalbaar VIP huisje uit op één van de bekendste vakantieparken van ons land. Corona leek niet overal een ongunstige invloed op te hebben dacht ik nog. Een huisje met jacuzzi en sauna wat ook nog binnen mijn budget viel, zou vast en zeker komen doordat mensen liever thuis in lock down gaan of überhaupt niet in vakantiestemming zijn. Met mijn koffer vol theetjes (want detox), groene leem (voor ontgiftende voetenbadjes), spijkermatje, wierook, kruikje en relaxte kleding ging ik dan ook vol goede moed richting het Limburgse land.
VIP, not so much!
Bij aankomst werd ik vergezeld van een “ik heb al 1,5 dag niet gegeten hoofdpijn” maar dat mocht mijn pret niet drukken. Het huisje zelf, zal in mijn niet nader te noemen geboortejaar, vast en zeker de term VIP hebben mogen dragen. Anno 2021 zou ik dat echter niet meer durven gebruiken voor dit verblijf. Niet dat ik een verwend luxepaard ben maar ik vind het voor zo’n doel toch prettig wanneer het minstens zo comfortabel is als thuis. Nu weet ik niet hoe jij woont, maar bij mij lopen er geen mierenkolonies door de badkamer te marcheren. Iets wat de jacuzzi om die reden al direct minder uitnodigend maakte.
Zen master skills, AAN!
Als een ware zen master, nog voor ik ook maar 5 minuten in lotushouding had gezeten, besloot ik mij niet uit het veld te laten slaan door zulke kleine kruipende tegenvallertjes. Met een kopje detox thee nestelde ik me dan ook in het zonnetje voor een meditatie in de open lucht. Het zonnetje begon te schijnen maar mijn innerlijke thermostaat was op dat moment niet meer in staat mij warm te stoken. Dat leek me dan ook het perfecte moment om dat klusje uit handen te geven en de sauna uit te proberen. Al snel bleek ik hier ook weer mijn inner zen master aan te moeten roepen. De sauna lampen waren óf kapot, of ook zo ver verouderd dat het voelde alsof ik in een linnenkast zat met de thermostaat aan. In ieder geval geen luxe “laat de infra rood lampen mijn spieren maar eens weldadig verwarmen zodat ik kan wegzinken in een diepe ontspanning” gevoel.
Dan maar vroeg onder een dubbel dekbed, in de hoop dat de hoofdpijn de volgende ochtend het vakantiepark verlaten zou hebben.
Shit hits the fan
Nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Perfecte dag voor een aantal lange meditaties. Rond 11 uur zweeft mijn bewustzijn ergens ver van mijn fysieke lichaam en ver van enige zorgen over teleurstellende luxe of tegenvallende cottages. Een flink kabaal kan ik nog behoorlijke tijd negeren, toch word mijn aandacht abrupt weer terug in het nu getrokken door een penetrante rioollucht die het huisje vult. Na enig onderzoek blijkt mijn toilet, door de rioleringswerkzaamheden op de hoek, tijdelijk een functie als fontein te hebben aangenomen.
Er is heel wat wierook en etherische olie voor nodig om mijn verblijf qua geur weer wat aangenamer te maken, maar de rest van de dag verlopen de meditaties (in tegenstelling tot het toilet) vlekkeloos. Ik ga de volgende dag dan ook vol positieve energie huiswaarts en neem het inzicht met me mee dat de shit maar beter omhoog kan komen, dan het te laten zitten. Want wanneer dat er uit is ontstaat er ruimte voor positieve energie en nieuwe mogelijkheden. En de VIP cottages, die laat ik volgende keer liever aan mij voorbij gaan.
Deze is voor jou. En voor alle andere die het moeilijk hebben in deze tijd. Neem alsjeblieft de tijd om te mediteren. Niet alleen als het slecht met je gaat, maar gun je zelf die tijd ook als het goed gaat.
Weet dat je in die rust en stilte het vertrouwen vindt. Dat je je weer kunt verbinden met liefdevolle gedachten en de kracht om weer verder te gaan. Laat je niet gek maken door je hoofd. Door de gedachten die gevoed worden met angst. Ook al kijk je zo min mogelijk naar het reguliere nieuws en media, je ontkomt er niet aan. Zelfs wanneer het je zou lukken om helemaal niets te kijken of te lezen, dan nog is de collectieve angst die aangepraat wordt zo groot, dat het ook jou infecteert. Want dat is hetgeen waar we echt bang voor mogen zijn. De angst weet vertrouwen kapot te maken, voorwaartse positieve energie in te dammen en ondermijnt je immuunsysteem. Vergeet daarom niet om je af te stemmen op je innerlijk weten. Stem je af en luister. Dan voel en weet je dat je niet bang hoeft te zijn.
Ik schrijf deze reminder aan mezelf terwijl ik in het bos in het zonnetje zit. Maar vooral nadat mijn angst me weer een paar weken klein wist te krijgen. Niet alleen de collectieve angst maar ook de angst voor vaccinatiepaspoorten. En vooral mijn eigen innerlijke angst om niet goed genoeg te zijn. Die kan zo groot zijn dat alles zinloos lijkt. Want als je toch niets kunt en waardeloos bent, waarom zou je dan nog iets proberen. Als iets in je ogen gedoemd is tot mislukken heeft het geen zin om je energie daarvoor te gebruiken. En op dat moment zit je vast. Er gaan eerst wat dagen voorbij. Je gunt jezelf wat rust zodat je straks weer vol energie vooruit kunt gaan. De dagen worden een week. De week is al snel weer een halve maand. Voor je het weet zit je weer op maanden of zelfs jaren.
Dus lieve Fem, kom uit de negatieve spiraal, mediteer en blijf je verbinden met je innerlijk weten. Dat weet wel dat jij waardevol bent. Ook wanneer je hoofd iets anders roept. Kom in beweging en maak contact met de natuur. Door op die manier stil te staan, kom je op alle vlakken weer in beweging. Een positieve beweging. Een burn-out is niet zomaar op te lossen. Dat hoeft ook niet wanneer je het niet ziet als een ziekte. De ziekte is het negatieve zelfbeeld. De burn-out is voor mij een reminder. Het is een levenslang waarschuwing signaal voor mij wat me zegt wanneer ik me weer heb laten leiden door mijn angstige gedachten. Het vertelt me dat ik weer even stil mag staan en ruimte mag nemen om te mediteren. Om weer te voelen dat alles goed is, dat ik goed ben. Vanuit liefde en vertrouwen. Dank je burn-out dat je er voor me bent.
Hallo, ik ben Femke, spirituele ontdekkingsreiziger en verhalenverteller (in woord en beeld) met een liefde voor sprookjes. Deze verhalen zijn authentiek en spreken de symbolische taal van onze ziel.
