Waarschuwing: ik viel in het konijnenhol en tuimelde heel ver naar beneden. Net zoals Alice in Wonderland. Het kleine, nieuwsgierige meisje met haar grote fantasie. Ze is de afgelopen tijd vaak in mijn gedachten. Wil je weten waarom? Volg dan het witte konijn en spring mee naar beneden, heel diep naar beneden, het donkere konijnenhol in op weg naar Wonderland.
Naar beneden vallend in het duistere hol, is niets wat het lijkt. Hoe dieper we vallen, hoe vreemder alles lijkt te worden. Net zoals Alice, die tijdens haar val na dacht over alles wat ze ooit had geleerd en alles wat ze wist. Met iedere meter die ze viel, kwam ze er steeds meer achter dat er niets meer van klopte, het klopte niet. HET KLOPT NIET!
Iedereen is gek in Wonderland
Aangekomen in Wonderland lijkt alles zo mogelijk nog vreemder. De wereld zoals we die normaal verwerken en als normaal zien, is daar omgekeerd. Een wonderlijke plek vol vreemde theepartijtjes, een koningin die iedereen wil onthoofden en een waterpijp rokende rups. Wanneer Alice de Kolderkat (Chestshire cat) met zijn ondeugende grijns ontmoet, zegt hij haar dat in Wonderland iedereen gek is, zij dus ook. En als wij de gekke kat mogen geloven, ben ik, en jij dat nu dus ook. Want anders zouden we hier nu niet zijn! Eerlijk gezegd hoop ik ook dat jij gek bent. Hoe meer mensen namelijk gek zijn in dit Wonderland, hoe normaler dat het wordt. En als iedereen gek is, zijn we dan allemaal normaal?!
Alice is de weg kwijt geraakt en vraagt aan de kat welke kant ze op moet. Zijn antwoord is dat het afhangt van waar ze naartoe wil. Wanneer ze antwoordt dat dat niet zoveel uitmaakt, zegt de kat dat het dan ook niet uitmaakt welke kant ze op gaat. “Zolang ik maar ergens kom”, reageert Alice. “Oh, maar dat kom je sowieso. Als je maar lang genoeg loopt”.
Collectief de weg kwijt zijn
Ondanks dat het sprookje van Alice een sprookje is, kunnen we er wel herkenning in vinden. Terugkijkend op de afgelopen tijd is het voor mij vooral een periode geweest om af te stemmen welke kant ik in het leven op wilde gaan. Volgens mij heeft de afgelopen periode van ieder van ons gevraagd om naar binnen te keren en daar te voelen welke richting we ten diepste op wilde gaan. Wellicht was het tijd om collectief de weg kwijt te raken. Want wanneer je verdwaald bent, ga je als vanzelf weer zoeken naar de weg. En die weg, die loopt altijd eerst naar binnen. Wanneer we op individueel niveau naar binnen keren, zijn we in staat om op collectief niveau naar buiten te treden.
Het sprookje van Lewis Carroll is gebouwd op de afwezigheid van logica. Iets waar ik me de afgelopen jaren in deze werkelijkheid ook vaak over verbaasd heb. Het werd steeds vreemder en vreemder. Net zoals het meisje in dit sprookje, heb ik mezelf vaak afgevraagd of ik nou gek geworden was. Maar wat is gek? Als gek zijn betekend dat je visie afwijkt van het reguliere, dan ben ik met alle liefde gek. Normaal is ook maar een kader, afhankelijk van tijd, plaats en gevormd door bijvoorbeeld overheid en media.
Volg de richting van je morele kompas
We kunnen van Alice leren om af en toe buiten de reguliere kaders te kijken en alles wat we hebben geleerd, al is het maar voor even, los te laten. Om het aan te durven om te twijfelen aan onze opvatting van normaal en te beseffen dat er niet één absolute waarheid is. Laten we net als Alice het witte konijn blijven volgen. Het zal een gids zijn en ons de weg wijzen naar onze innerlijke spirituele wereld. Alice leerde om netjes de regels te volgen. Laten wij, wanneer we dat doen, nog wel luisteren of die overeenkomen met de richting van ons interne, morele kompas. Omdat de weg via die route altijd de juiste is.
Ik verwonder me dagelijks, maar had me Wonderland heel anders voorgesteld. Ik hoop daarom nog steeds, om net zoals Alice, wakker te worden uit een verwarrende droom. Niet om terug te keren naar het oude normaal, maar wel om wakker te worden in een nieuw normaal. Een wereld waarin we zijn zoals Alice; nieuwsgierig, onderzoekend en open voor verwondering.
