Inspiratie moet je volgen wat mij betreft, dus deze ochtend gaat alles aan de kant omdat ik voel dat ik vandaag dit blog moet schrijven. Ik wil mijn kijk op inclusiviteit graag delen. Ten eerste omdat ik me zorgen maak, ten tweede omdat ik het vervelend vind om te zien dat er door de overheid weer een nieuw agendapunt van de plank gehaald is dat ons verdeeld. Juist het tegenovergestelde van wat ze pretenderen te willen bereiken. Maar hoe komt dat nou?
Wat is inclusiviteit eigenlijk? Het is het creëren van een omgeving waar ieder individu welkom is, ongeacht hun etniciteit, achtergrond, seksuele voorkeur, genderidentiteit, religie of fysieke/mentale gezondheid. En niet alleen waar ze onvoorwaardelijk welkom zijn maar ook gelijke kansen krijgen en zich gewaardeerd voelen. Prachtig natuurlijk, en volgens mij juicht iedereen (een uitzondering daargelaten) dit ook alleen maar toe. Een wereld waar ieder individu helemaal zichzelf mag zijn en welkom is.
Voorgaande is ook één van de punten waarom ik denk dat ze dit “spel” zo goed spelen. Want als je inclusiviteit niet staat toe te juichen dan moet je wel asociaal of een enorm harteloos schepsel zijn. Dat kan ik je vertellen is vanuit mijn kant allerminst het geval.
Wellicht handig om te kijken waar deze twee partijen lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan, terwijl we toch voor het grootste gedeelte van de bevolking hetzelfde lijken te willen. En uiteraard ook hoe we elkaar kunnen vinden.
Als ik naar ons gezin kijk dan vinden wij inclusiviteit een belangrijke waarde. Alles is bespreekbaar thuis en ze voelen zich veilig om dit te doen. We stellen ze vragen en leggen ze dingen uit, vaak met de uitleg dat iets onze visie is en nodigen ze uit om vooral altijd zelf te onderzoeken of iets goed voelt voor hun. Qua inclusiviteit denk ik dat het ook vooral dingen zijn die je je kinderen voorleeft en niet kunt bijbrengen op school als dit thuis niet gedragen wordt.
Ik ging afgelopen weekend met mijn dochter naar de kleine zeemeermin (waar veel ophef is geweest in de wereld over haar huidskleur). Bij ons thuis hebben we het (ondanks onze open communicatie waar alles welkom is) niet over haar huidskleur gehad. Omdat het voor ons niet relevant is want door er nadruk op te leggen maak je het alleen maar anders. Voor kinderen zijn alle mensen namelijk gelijk (wanneer je dit zelf als ouders ook zo voorleeft). Mijn dochter fluisterde na een half uur tegen mij; “mam, weet je wat er anders is aan deze zeemeermin? Ze heeft blond haar (allerminst maar in ieder geval niet knalrood) en ze heeft een andere stem!”. En dat was dat. Het is haar niet eens opgevallen dat Ariël een andere huidskleur heeft, omdat het ook niet uitmaakt.
Waarom dat wij ons dan toch zorgen maken over deze inclusiviteits agenda heeft te maken met het volgende; het gaat er vooral om dat er zoveel aandacht voor is. En dan met name ook voor het stukje genderidentiteit. Na een rondje research blijkt namelijk dat er in de Verenigde Staten bij 0,6% van de bevolking sprake is van genderdysforie (de term die gebruikt wordt om de kloof tussen iemands genderidentiteit en geslacht bij geboorte aan te duiden). Uiteraard is dit een moeilijk meetbaar onderwerp, zeker omdat er in veel culturen een taboe op rust. Waar het zeker belangrijk is om die te doorbreken, vandaar dat dit ook een “fine line” is in de hele discussie. Maar denk je werkelijk dat het nodig is om onze kinderen zo vaak bloot te stellen aan dit onderwerp wanneer het maar voor zo’n klein deel van de bevolking relevant is?! Of is er toch iets anders aan de hand?
Ik, en vele met mij (denken van wel). Laten we het even gechargeerd bekijken. Dan zijn er twee groepen; mensen die vertrouwen hebben in de overheid en mensen die wantrouwen hebben ten opzichte van de overheid. Er is geen goed of fout, alleen een ander wereldbeeld. Hoe zeer mijn wereldbeeld ook gebouwd is op positieve energie, vertrouwen, licht en liefde, ik behoor helaas toch echt tot de groep die wantrouwen heeft in de overheid. Ik geloof meer in het principe; wie betaalt, bepaalt en zie dat de wereld vooral geregeerd wordt door een bepaalde groep van de aller machtigste mensen ter wereld. Een groep die vanuit andere belangen handelen dan mijn persoonlijke waarden. En dat ik de wereld zo zie zorgt er bij veel mensen voor dat ik bestempeld wordt als “wappie”. Niet gek natuurlijk wanneer de media ons zo weg zet. Media die ook gewoon in handen zijn van die machtige en rijkste mensen ter wereld. Maar dat terzijde. Het resulteert er vaak in dat mensen die anders denken hun mond gaan houden, omdat ze bang zijn om belachelijk gemaakt te worden. Toch vind ik het belangrijk om me wel uit te spreken. Want anders is er maar één waarheid en juist een tegengeluid moet ook gehoord worden. En ik ben er zelf ook mensen door kwijt geraakt, ik ben belachelijk gemaakt en weggezet als dom. Volgens mij geeft dat vooral aan waar het probleem van inclusiviteit werkelijk zit.
“Volgens mij geeft dat vooral aan waar het probleem van inclusiviteit werkelijk zit.”
Steiner wil dat ieder kind zich veilig kan ontplooien en benadrukte het belang van een evenwichtige ontwikkeling van lichaam, ziel en geest. We luisteren in de antroposofie goed naar de natuurlijke ritmen maar verliezen wel het belang van het stevig wortelen en veilig voelen in hun eigen identiteit uit het oog. Door zoveel nadruk te leggen op geboren worden in verkeerde lichamen worden ze hier veel te vaak en vroeg mee geconfronteerd, terwijl genderdysforie zoals gezegd maar voor 0,6% van de wereldbevolking een realiteit is. Wanneer mensen opgevoed worden met vraagtekens over hun identiteit kan dat vaak leiden tot verwarring en onzekerheid. Zeker in de puberteit waarin vragen over hun identiteit centraal staan en verkend moeten worden. Laten we bij deze onderwerpen dus vooral naar de natuurlijke ritme van het kind blijven kijken en jonge kinderen niet gaan verwarren met deze onderwerpen. Wat we kunnen doen is ruimte scheppen en veiligheid voor ieder kind om zich te ontwikkelen en te signaleren wanneer er op individueel vlak behoefte is aan deze onderwerpen.
Bij mij heerst de angst dat deze inclusiviteitsagenda en dan met name de nadruk op genderidentiteit gebruikt wordt om deze jongere generatie onzeker en onstabiel te maken. Wanneer iemand zich onzeker of verwart voelt dan is er immers makkelijker controle uit te oefenen op het individu en op het collectief. Laten we dus vooral een fijne wereld creëren waar iedereen welkom is door zelf voor te leven dat iedereen welkom is. En laten we vooral zorgen dat onze kinderen opgroeien in veiligheid en met een stevige basis van wie ze zijn zonder ze lastig te vallen met vragen en twijfels die hen aan het wankelen brengen.
