Inspiratie moet je volgen wat mij betreft, dus deze ochtend gaat alles aan de kant omdat ik voel dat ik vandaag dit blog moet schrijven. Ik wil mijn kijk op inclusiviteit graag delen. Ten eerste omdat ik me zorgen maak, ten tweede omdat ik het vervelend vind om te zien dat er door de overheid weer een nieuw agendapunt van de plank gehaald is dat ons verdeeld. Juist het tegenovergestelde van wat ze pretenderen te willen bereiken. Maar hoe komt dat nou?
Wat is inclusiviteit eigenlijk? Het is het creëren van een omgeving waar ieder individu welkom is, ongeacht hun etniciteit, achtergrond, seksuele voorkeur, genderidentiteit, religie of fysieke/mentale gezondheid. En niet alleen waar ze onvoorwaardelijk welkom zijn maar ook gelijke kansen krijgen en zich gewaardeerd voelen. Prachtig natuurlijk, en volgens mij juicht iedereen (een uitzondering daargelaten) dit ook alleen maar toe. Een wereld waar ieder individu helemaal zichzelf mag zijn en welkom is.
Voorgaande is ook één van de punten waarom ik denk dat ze dit “spel” zo goed spelen. Want als je inclusiviteit niet staat toe te juichen dan moet je wel asociaal of een enorm harteloos schepsel zijn. Dat kan ik je vertellen is vanuit mijn kant allerminst het geval.
Wellicht handig om te kijken waar deze twee partijen lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan, terwijl we toch voor het grootste gedeelte van de bevolking hetzelfde lijken te willen. En uiteraard ook hoe we elkaar kunnen vinden.
Als ik naar ons gezin kijk dan vinden wij inclusiviteit een belangrijke waarde. Alles is bespreekbaar thuis en ze voelen zich veilig om dit te doen. We stellen ze vragen en leggen ze dingen uit, vaak met de uitleg dat iets onze visie is en nodigen ze uit om vooral altijd zelf te onderzoeken of iets goed voelt voor hun. Qua inclusiviteit denk ik dat het ook vooral dingen zijn die je je kinderen voorleeft en niet kunt bijbrengen op school als dit thuis niet gedragen wordt.
Ik ging afgelopen weekend met mijn dochter naar de kleine zeemeermin (waar veel ophef is geweest in de wereld over haar huidskleur). Bij ons thuis hebben we het (ondanks onze open communicatie waar alles welkom is) niet over haar huidskleur gehad. Omdat het voor ons niet relevant is want door er nadruk op te leggen maak je het alleen maar anders. Voor kinderen zijn alle mensen namelijk gelijk (wanneer je dit zelf als ouders ook zo voorleeft). Mijn dochter fluisterde na een half uur tegen mij; “mam, weet je wat er anders is aan deze zeemeermin? Ze heeft blond haar (allerminst maar in ieder geval niet knalrood) en ze heeft een andere stem!”. En dat was dat. Het is haar niet eens opgevallen dat Ariël een andere huidskleur heeft, omdat het ook niet uitmaakt.
Waarom dat wij ons dan toch zorgen maken over deze inclusiviteits agenda heeft te maken met het volgende; het gaat er vooral om dat er zoveel aandacht voor is. En dan met name ook voor het stukje genderidentiteit. Na een rondje research blijkt namelijk dat er in de Verenigde Staten bij 0,6% van de bevolking sprake is van genderdysforie (de term die gebruikt wordt om de kloof tussen iemands genderidentiteit en geslacht bij geboorte aan te duiden). Uiteraard is dit een moeilijk meetbaar onderwerp, zeker omdat er in veel culturen een taboe op rust. Waar het zeker belangrijk is om die te doorbreken, vandaar dat dit ook een “fine line” is in de hele discussie. Maar denk je werkelijk dat het nodig is om onze kinderen zo vaak bloot te stellen aan dit onderwerp wanneer het maar voor zo’n klein deel van de bevolking relevant is?! Of is er toch iets anders aan de hand?
Ik, en vele met mij (denken van wel). Laten we het even gechargeerd bekijken. Dan zijn er twee groepen; mensen die vertrouwen hebben in de overheid en mensen die wantrouwen hebben ten opzichte van de overheid. Er is geen goed of fout, alleen een ander wereldbeeld. Hoe zeer mijn wereldbeeld ook gebouwd is op positieve energie, vertrouwen, licht en liefde, ik behoor helaas toch echt tot de groep die wantrouwen heeft in de overheid. Ik geloof meer in het principe; wie betaalt, bepaalt en zie dat de wereld vooral geregeerd wordt door een bepaalde groep van de aller machtigste mensen ter wereld. Een groep die vanuit andere belangen handelen dan mijn persoonlijke waarden. En dat ik de wereld zo zie zorgt er bij veel mensen voor dat ik bestempeld wordt als “wappie”. Niet gek natuurlijk wanneer de media ons zo weg zet. Media die ook gewoon in handen zijn van die machtige en rijkste mensen ter wereld. Maar dat terzijde. Het resulteert er vaak in dat mensen die anders denken hun mond gaan houden, omdat ze bang zijn om belachelijk gemaakt te worden. Toch vind ik het belangrijk om me wel uit te spreken. Want anders is er maar één waarheid en juist een tegengeluid moet ook gehoord worden. En ik ben er zelf ook mensen door kwijt geraakt, ik ben belachelijk gemaakt en weggezet als dom. Volgens mij geeft dat vooral aan waar het probleem van inclusiviteit werkelijk zit.
“Volgens mij geeft dat vooral aan waar het probleem van inclusiviteit werkelijk zit.”
Steiner wil dat ieder kind zich veilig kan ontplooien en benadrukte het belang van een evenwichtige ontwikkeling van lichaam, ziel en geest. We luisteren in de antroposofie goed naar de natuurlijke ritmen maar verliezen wel het belang van het stevig wortelen en veilig voelen in hun eigen identiteit uit het oog. Door zoveel nadruk te leggen op geboren worden in verkeerde lichamen worden ze hier veel te vaak en vroeg mee geconfronteerd, terwijl genderdysforie zoals gezegd maar voor 0,6% van de wereldbevolking een realiteit is. Wanneer mensen opgevoed worden met vraagtekens over hun identiteit kan dat vaak leiden tot verwarring en onzekerheid. Zeker in de puberteit waarin vragen over hun identiteit centraal staan en verkend moeten worden. Laten we bij deze onderwerpen dus vooral naar de natuurlijke ritme van het kind blijven kijken en jonge kinderen niet gaan verwarren met deze onderwerpen. Wat we kunnen doen is ruimte scheppen en veiligheid voor ieder kind om zich te ontwikkelen en te signaleren wanneer er op individueel vlak behoefte is aan deze onderwerpen.
Bij mij heerst de angst dat deze inclusiviteitsagenda en dan met name de nadruk op genderidentiteit gebruikt wordt om deze jongere generatie onzeker en onstabiel te maken. Wanneer iemand zich onzeker of verwart voelt dan is er immers makkelijker controle uit te oefenen op het individu en op het collectief. Laten we dus vooral een fijne wereld creëren waar iedereen welkom is door zelf voor te leven dat iedereen welkom is. En laten we vooral zorgen dat onze kinderen opgroeien in veiligheid en met een stevige basis van wie ze zijn zonder ze lastig te vallen met vragen en twijfels die hen aan het wankelen brengen.
Durf jij het aan? Om mij te volgen, “down the rabbit hole”. Laten we dan samen het witte konijn achterna springen naar Wonderland.
Laten we nieuwsgierig zijn en ons verwonderen over wat we daar tegen komen. Want niets is daar wat het lijkt. De enige die ons de weg kan wijzen en waarop we mogen vertrouwen is ons eigen morele kompas.
In de media
Wat een week! Tilburg.com en Stadsnieuws Tilburg plaatste mijn persbericht in de krant. En het Brabants Dagblad trok zelfs een uur uit voor een interview.
En dat alles in voorbereiding voor onze expositie van de fotovakschool.
Zien we je daar?
Je bent welkom om onze eindexpostie zelf te komen beoordelen op 27 en 28 juni van 14.30 tot 20.30 bij Galerie de Roos aan de Veldhovenring 25 te Tilburg.
Onze kleine Kaya (die inmiddels al niet echt klein meer is), slaapt al vanaf zijn geboorte slecht. Het is een hooggevoelig manneke, waarbij de dag over het algemeen rond 5 uur van start gaat. Dat betekende de afgelopen jaren veel brakke ochtenden, nog meer koppen koffie en vooral veel mogelijke oplossingen uitproberen. Iedere ouder die in een zelfde situatie heeft gezeten, die weet; slecht slapen (zeker op lange termijn), maakt van niemand een fijner mens. Tijd om de luisterkind methode te proberen!
Alternatieve therapieën
En zo hebben we de afgelopen jaren echt een hoop gedaan; acupunctuur, osteopathie, natuurgeneeskunde, homeopathie, antroposofische huisarts, massageolie, magnesiumbaden, aromatherapie, edelstenen, white noise, bij ons in bed slapen, inbakeren als baby en nog een hoop meer. Alles werkte in het gunstigste geval misschien een beetje maar was nooit een oplossing voor de lange termijn. Tijdens die nachtelijke onrust en vroege ochtenden gaan alle oplossingen en oorzaken wel een keer door je hoofd. Maar wat overblijft is vooral een wirwar van gedachten. Wat was ik blij dat de luisterkind methode op mijn pad kwam!
Luisterkind methode
Ilse van praktijk puur Sense stemt in de luisterkind methode, energetisch af op Kaya. Ze gaat met hem in gesprek om er achter te komen wat hij nodig heeft. Dat kan op allerlei gebieden zijn. Denk aan school, gezondheid, eten, slapen en de situatie thuis bijvoorbeeld. Goed om te weten; het werk van Ilse is misschien wel magisch maar ze kan niet toveren. Je krijgt van haar inzichten in je kind en daar kun je dan zelf mee aan de slag. Het enige wat ze daarvoor nodig heeft is een foto van je kind en de vragen die je hebt. Het zal vast geen verrassing zijn waar onze vragen betrekking op hadden 😉
Samen op ontdekkingsreis
Wanneer de afstemming in mijn mailbox verschijnt, open ik vol spanning de bijlage. Een spanning die snel plaats maakt voor herkenning en vertedering in de beschrijving van onze Kaya. Zijn gevoeligheid en de frustratie die hij ervaart als de dingen niet gaan zoals hij wil, komen er in aan bod. Doordat Ilse haar gesprek met Kaya zo aan ons beschrijft, kunnen we onze kijk op de situatie transformeren. Waar we eerst zelf in een frustratie terecht kwamen (wanneer Kaya die van hem op volle kracht er uit gooide), volgt er nu meer begrip. Want hoe mooi is het om samen met hem op ontdekkingsreis te kunnen gaan en zijn frustratie als uitnodiging te zien of iets wel echt bij hem (of ons) past?!
Net zoals mama dat altijd deed
En voor de overprikkeling komt een oplossing die al vaak door mijn hoofd gegaan is maar ik tot nu toe nog niet heb uitgevoerd. Ik pak mijn geliefde sprookjes van zolder en zet de boeken met cassettebandjes voor hem op zijn kamer. Op Marktplaats koop ik een vintage cassetterecorder en maak een heerlijke “chillplek” op zijn kamertje. Daar kan hij lekker tot rust komen in zijn eigen sprookjeswereld, net zoals mama dat vroeger altijd deed (en nodig had). Ik heb al vaker gezegd dat de Lekturama sprookjes echt mijn redding geweest zijn.
Wijsheid van de wereld
Ook mijn angst dat hij met zijn overprikkeling (en bijbehorende frustratie) straks aan school gaat beginnen, weet Ilse met de woorden van Kaya te transformeren. Wanneer we genoeg ruimte nemen voor rust en ontspanning dan komt het wel goed met hem. Want ik zie in hem ook een jongen die er echt aan toe is om nieuwe vriendjes te gaan maken, te spelen en nog meer te gaan leren. Zo kan hij alle wijsheid die hij al in zich draagt, aan gaan vullen met de aardse en praktische wijsheid die we hier zo nodig hebben. Dankzij de afstemming van Ilse, zien wij als ouders dat zijn gevoeligheid ook echt een kracht is. Haar woorden hebben een transformerende uitwerking waar wij haar met z’n allen erg dankbaar voor zijn.
Waarschuwing: ik viel in het konijnenhol en tuimelde heel ver naar beneden. Net zoals Alice in Wonderland. Het kleine, nieuwsgierige meisje met haar grote fantasie. Ze is de afgelopen tijd vaak in mijn gedachten. Wil je weten waarom? Volg dan het witte konijn en spring mee naar beneden, heel diep naar beneden, het donkere konijnenhol in op weg naar Wonderland.
Naar beneden vallend in het duistere hol, is niets wat het lijkt. Hoe dieper we vallen, hoe vreemder alles lijkt te worden. Net zoals Alice, die tijdens haar val na dacht over alles wat ze ooit had geleerd en alles wat ze wist. Met iedere meter die ze viel, kwam ze er steeds meer achter dat er niets meer van klopte, het klopte niet. HET KLOPT NIET!
Iedereen is gek in Wonderland
Aangekomen in Wonderland lijkt alles zo mogelijk nog vreemder. De wereld zoals we die normaal verwerken en als normaal zien, is daar omgekeerd. Een wonderlijke plek vol vreemde theepartijtjes, een koningin die iedereen wil onthoofden en een waterpijp rokende rups. Wanneer Alice de Kolderkat (Chestshire cat) met zijn ondeugende grijns ontmoet, zegt hij haar dat in Wonderland iedereen gek is, zij dus ook. En als wij de gekke kat mogen geloven, ben ik, en jij dat nu dus ook. Want anders zouden we hier nu niet zijn! Eerlijk gezegd hoop ik ook dat jij gek bent. Hoe meer mensen namelijk gek zijn in dit Wonderland, hoe normaler dat het wordt. En als iedereen gek is, zijn we dan allemaal normaal?!
Alice is de weg kwijt geraakt en vraagt aan de kat welke kant ze op moet. Zijn antwoord is dat het afhangt van waar ze naartoe wil. Wanneer ze antwoordt dat dat niet zoveel uitmaakt, zegt de kat dat het dan ook niet uitmaakt welke kant ze op gaat. “Zolang ik maar ergens kom”, reageert Alice. “Oh, maar dat kom je sowieso. Als je maar lang genoeg loopt”.
Collectief de weg kwijt zijn
Ondanks dat het sprookje van Alice een sprookje is, kunnen we er wel herkenning in vinden. Terugkijkend op de afgelopen tijd is het voor mij vooral een periode geweest om af te stemmen welke kant ik in het leven op wilde gaan. Volgens mij heeft de afgelopen periode van ieder van ons gevraagd om naar binnen te keren en daar te voelen welke richting we ten diepste op wilde gaan. Wellicht was het tijd om collectief de weg kwijt te raken. Want wanneer je verdwaald bent, ga je als vanzelf weer zoeken naar de weg. En die weg, die loopt altijd eerst naar binnen. Wanneer we op individueel niveau naar binnen keren, zijn we in staat om op collectief niveau naar buiten te treden.
Het sprookje van Lewis Carroll is gebouwd op de afwezigheid van logica. Iets waar ik me de afgelopen jaren in deze werkelijkheid ook vaak over verbaasd heb. Het werd steeds vreemder en vreemder. Net zoals het meisje in dit sprookje, heb ik mezelf vaak afgevraagd of ik nou gek geworden was. Maar wat is gek? Als gek zijn betekend dat je visie afwijkt van het reguliere, dan ben ik met alle liefde gek. Normaal is ook maar een kader, afhankelijk van tijd, plaats en gevormd door bijvoorbeeld overheid en media.
Volg de richting van je morele kompas
We kunnen van Alice leren om af en toe buiten de reguliere kaders te kijken en alles wat we hebben geleerd, al is het maar voor even, los te laten. Om het aan te durven om te twijfelen aan onze opvatting van normaal en te beseffen dat er niet één absolute waarheid is. Laten we net als Alice het witte konijn blijven volgen. Het zal een gids zijn en ons de weg wijzen naar onze innerlijke spirituele wereld. Alice leerde om netjes de regels te volgen. Laten wij, wanneer we dat doen, nog wel luisteren of die overeenkomen met de richting van ons interne, morele kompas. Omdat de weg via die route altijd de juiste is.
Ik verwonder me dagelijks, maar had me Wonderland heel anders voorgesteld. Ik hoop daarom nog steeds, om net zoals Alice, wakker te worden uit een verwarrende droom. Niet om terug te keren naar het oude normaal, maar wel om wakker te worden in een nieuw normaal. Een wereld waarin we zijn zoals Alice; nieuwsgierig, onderzoekend en open voor verwondering.
Ondanks dat hij 7x platina behaalde en een Edison op zak heeft voor zijn nummer 1 hit ‘Parijs’, blijft hij zelf bescheiden over zijn succes. “Ik kan niet wensen dat ik een Grammy zou willen winnen, dan klinkt het alsof het nooit genoeg is. Ik heb in mijn leven al meer bereikt dan ik ooit had durven dromen. Ik hou van kleinere wensjes, dat het zometeen niet regent zeg maar”.
Kleine jongen in Suriname
Kenny B (artiestennaam van Kenneth Bron) groeide op in Suriname, waar hij als jonge jongen geen makkelijke jeugd heeft gehad, maar waar hij wel met warme gevoelens op terugkijkt: “Als 8 jarige jongen begon ik al met zingen en deed dit vaak samen met mijn moeder. Mama is mijn eerste heldin”, zegt hij daarover. “Samen zongen we dan liedjes uit de jaren ’70 van Nat King Cole bijvoorbeeld”.
Mensen samen brengen
Toch duurde het even voordat hij zich volledig op de muziek ging richten. In de jaren tachtig diende hij in het leger van Suriname en werkte hij als vredesonderhandelaar voor de omstreden president Desi Bouterse. Waar hij voorheen vredesbesprekingen voerde tijdens de binnenlandse oorlog, probeert hij nu met zijn muziek mensen samen te brengen. “Ik ben de enige Surinamer die 7x platina en een Edison heeft, alsof dat mijn levensdoel is, het zegt niets over mij als mens! Ik vind het veel belangrijker om bruggen te bouwen en mensen bij elkaar te brengen”. Op de vraag of hij liever een Grammy zou winnen of een Nobelprijs voor de vrede, kiest hij dan ook voor het laatste. Toch gaat hij volledig voor zijn muziek en hoopt daarmee juist mensen bij elkaar te brengen. “Ik wil mensen met mijn muziek tools geven. Mijn nieuwe single ‘bedankt voor alles’ (in samenwerking met het Metrolpole Orkest) wilde ik maken voor iedereen die iemand wil bedanken. Om echt oprecht dank je wel te kunnen zeggen tegen een ander”.
Sterren van de zeebodem zingen
Naast zijn eigen muziek, leende Kenny B ook zijn stem aan 2 grote films van Disney/Pixar. Zo zong hij de sterren van de zeebodem als krab Tamatoa in ‘Vaiana’ en kroop hij in de huid van Joe Gardner, de hoofdrolspeler in de Disney film ‘Soul’. Over die rol zegt hij: “De diepere laag in het leven en in de dingen die ik doe is belangrijk. Ik ben in die rol dood geweest en krijg daarna weer mijn leven terug. Zo zou iedereen het van mij elke morgen mogen zien, zodat je weet hoe belangrijk het leven is”. Stemacteur voor Disney is voor hem een hele eer: “Disney vraagt je om met meerdere mensen auditie te doen en als je geluk hebt dan kiezen ze jou voor de rol”.
Tilburg is echt mijn thuis geworden
Hij staat op het punt om op reis te gaan naar zijn geboorteland maar wil voor Indebuurt Tilburg nog wel graag tijd maken. “Ik woon nu 30 jaar in Tilburg. Het is echt mijn thuis geworden. Het is natuurlijk niet te vergelijken met Suriname, daar rende ik vroeger over de savanne. Maar ik hou ook echt van de stad Tilburg. Als ik ergens ver weg een stadsgenoot tegen komen dan is er altijd meteen herkenning”. Ook het verschil qua muziekindustrie in Suriname en Nederland is groot: “Suriname heeft een half miljoen inwoners, wanneer ik daar straks weer aankom is iedereen vrolijk. Iedereen kent me daar. Hier in Nederland wonen we met 17 miljoen mensen en is de hele entourage anders. Muziek draait hier ook om prijzen, optreden en geld”.
Eigen theatershow
Op zijn lijstje met samenwerkingen schitteren namen zoals Trijntje Oosterhuis, Diggy Dex en stadsgenoot Guus Meeuwis. Op de vraag met wie hij in de toekomst nog samen wil gaan werken zegt hij het volgende: “Paskal Jakobsen van BLØF is een goeie jongen en een voorbeeld voor mij. We hebben nog geen concrete plannen maar die samenwerking gaat er wel komen”. Momenteel werkt hij aan zijn eigen theater show met Jörgen Raymann als regisseur. In het voorjaar van 2022 staat hij in het theater op de planken. Een show vol liedjes die hij vroeger met zijn moeder zong maar ook nummers die een rol speelde in de oorlog. Een persoonlijk stuk van een mooi mens en een Tilburgse artiest om trots op te zijn.
Over mij
Over mij
Hallo, ik ben Femke, spirituele ontdekkingsreiziger en verhalenverteller (in woord en beeld) met een liefde voor sprookjes. Deze verhalen zijn authentiek en spreken de symbolische taal van onze ziel.
