Maar waarom zou je je wens richten tot een ster, wanneer je als ster al je wensen uit kunt laten komen?! Zoiets zal Paris Hilton waarschijnlijk gedacht hebben.
De kop waar de gossip bladen en programma’s onlangs mee kwamen vertelde dat mevrouw Hilton een IVF traject was gestart omdat ze een tweeling wilde. Noem het naïef van mij maar ik dacht dat het toch vooral sensatie was van de media. Waarschijnlijk uit z’n verband gerukt om makkelijk te scoren. Want mevrouw Hilton die vrijwillig een IVF procedure onderging om een tweeling uit te kunnen kiezen, dat leek mij niet realistisch. Daar moest toch een diepgaander verhaal achter zitten.
Nou, niet dus! Ik verwachtte eerlijk gezegd dat ze wellicht niet meer op een natuurlijke manier kinderen zou kunnen krijgen. Ze tikt de 40 bijna aan. Daar heb ik verder geen oordeel op maar het kan zomaar zijn dat vrouwen dan wat meer moeite krijgen met zwanger worden. Ik kan me ook voorstellen dat ze misschien niet altijd even goed voor haar lichaam gezorgd heeft. Het beeld wat geschetst wordt in de media spreekt regelmatig over anorexia en drugsmisbruik.
En ook daar oordeel ik niet over. De druk die ze moet voelen met betrekking tot haar leven in de spotlights, lijkt mij erg zwaar. Bovendien lijkt me het leven van een “jet set party girl” ook zwaar op allerlei vlakken. Je bent een ster wanneer het je lukt om dan nog goed voor jezelf te zorgen!
“De enige manier om haar perfecte gezin te krijgen was IVF”
Maar goed, ik dwaal af. Ik luisterde gisteren dus de podcast terug waarin ze zelf aan het woord is over haar IVF behandeling en de keuzes waarom ze die onderging. Nergens een woord over het niet op natuurlijke wijze zwanger kunnen worden. Wat ze wel vertelde is dat Kim Kardashian haar vertelde over de mogelijkheden van IVF. En dat ze nou eenmaal graag een tweeling wilde, het liefst een jongen en een meisje. Dat de enige manier om haar perfecte gezin te krijgen IVF was. Daarom had ze vrijwillig voor dit IVF traject gekozen.
Zonder dat ik daar over wil oordelen, maakt het me wel verdrietig. Ik heb zelf een aantal keer een IVF traject ondergaan omdat ik graag kinderen wilde met, en van Erik. Dat ging niet op een natuurlijke manier. Daar heb ik al een dubbel gevoel bij. (dat dubbele gevoel, en de reden waarom we er toch voor gekozen hebben, vertel ik binnenkort). In het kort vind ik het zelf lastig om “voor god” te spelen. Maar aan de andere kant is het ook een vage grens. Wanneer ik een blinde darm operatie moet ondergaan, laat ik ook een dokter ingrijpen. Dus in hoeverre is dat anders?!
Ik denk dat het voor mij een groot verschil maakt of IVF je laatste redmiddel is om met je partner kinderen te kunnen krijgen. IVF aangrijpen om je eigen perfecte wereld te maken gaat voor mij echt te ver. Dan ben ik van mening dat je maar beter je wensen tot een ster kunt richten en hopen dat je wensen verhoord zullen worden. Ook megaster Paris Hilton die bijna de 40 aantikt is daar niks te oud voor.
Lang geleden werd er op een frisse lenteochtend een heel klein meisje geboren. Ook al was de zwangerschap niet gewenst geweest, ze was toch erg welkom. Haar huid was bleek als een onbeschreven blad en haar haren leken van goud gemaakt wanneer de zon haar hoofd kuste. Al op jonge leeftijd leken haar ogen de wijsheid van de wereld te spreken. Toen ze leerde schrijven bleek ook haar schrift de taal van het universum te kennen. De vader van het meisje overleed al vroeg in haar leven waardoor ze alleen achter bleef met haar moeder.
Haar moeder raakte verbitterd door verdriet en het leven viel haar zwaar. Op de dag waarop de eerste sneeuw zich aandiende klopte een vreemdeling op de deur. Moeders ogen leken te stralen zoals ze dit nog nooit eerder had gezien. De volgende ochtend, nog voor de eerste zonnestralen waren ontwaakt, leek het alsof de onbekende bezoeker zich nooit had aangediend. En met zijn vertrek bleek haar moeder te zijn veranderd in steen. Het meisje wist dat ze hulp moest halen om haar moeder te bevrijden.
Ze keerde haar ouderlijk huis de rug toe en begon te lopen. De lange tocht die ze maakte op zoek naar haar moeders verlossing bracht haar overal. Van de hoogste toppen tot de diepste dalen. Over uitgestrekte vlaktes en diepe, donkere wouden. Op haar pad leefde ze van wat ze tegen kwam. Zo plukte ze appels van de bomen die ze langs de velden zag. Soms liepen er ook mensen een tijdje met haar mee en dan deelde ze samen een brood. Zo had ze nooit veel maar toch altijd genoeg om van te leven. Ze zocht overal, maar omdat ze niet precies wist hoe het er uit zag wat ze zocht, werd ze soms bang. Dan huilde ze tot haar tranen op waren. Op bepaalde momenten was ze overtuigd dat ze het wel zou weten wanneer ze het vond, maar die vlagen, vlogen dan ook snel weer voorbij. Dan bleef ze alleen met haar angsten achter, een gevoel wat ze zo goed kende.
Op een dag, toen ze zo moe was van het zoeken dat haar voeten haar niet meer dragen konden, was ze aangekomen bij het diepste, donkerste woud wat ze ooit gezien had. Haar laatste reisgenoot was al lang afgeslagen en ondanks deze beproeving twijfelde ze geen moment. Een verlangen ontwaakte in haar en vanuit haar bekken voelde ze iets opborrelen. Een gevoel dat zich uit leek te strekken door haar hele lijf. Terwijl ze liep voelde het alsof ze door een onzichtbare kracht van het donkere pad af werd getrokken, nog dieper het woud in. Toen ze dacht dat ze de weg nooit meer terug zou kunnen vinden, zag ze ineens een huisje. Het zag er verwaarloosd uit maar toch brandde er enkele kaarsen. Alsof er iemand woonde die zich er niet werkelijk thuis voelde. In de hoek van de kleine kamer bevond zich een luik. Met veel gekraak ontvouwde zich een doorgang met een lange donkere trap. Ze pakte een brandende kaars om haar te vergezellen op haar weg naar beneden. Als in een visioen zag het meisje haar grootmoeder voor zich verschijnen die haar een witte lelie liet zien en liefdevol naar haar lachte.
Beneden aangekomen zag het meisje een zware deur met een oude sleutel in het slot. De sleutel was weliswaar wat vastgeroest maar de deur opende zich voor het meisje. In de ruimte waar ze zich in bevond, stond een grote, oude spiegel. Terwijl het meisje daar in keek zag ze zichzelf ouder worden en moest aan haar moeder denken. Ondertussen werden de fijne lijntjes op haar gezicht dieper en haar huid dunner. Ineens zag ze weer haar grootmoeder voor zich in de spiegel, ze vertelde haar dat ze hier niet eerder had kunnen komen en dat de zoektocht hoorde bij het pad dat ze had moeten gaan. Dat haar moeder niet de vrouw was die ze moest redden maar dat zij het zelf was die gevonden moest worden. Tranen druppelde over haar wangen en toen ze weer op keek was haar oma verdwenen. Het meisje was een vrouw geworden en voelde een vuur in zich branden als nooit te voren. Alles wat ze al wist maar vergeten was kwam als vanzelf naar boven. Ze draaide zich om en toen ze de trap op liep naar boven wist ze dat het goed was.
Terwijl ze de deur van het huisje weer achter zich sloot kwam er als bij toverslag een rood paard op haar af lopen die knielde voor haar voeten. Ze besteeg het paard en samen galoppeerde ze er vandoor. Toen ze nog een laatste keer omkeek zag ze dat het huisje was verdwenen en in galop reed ze met haar lange haren in de wind, de horizon tegemoet.
Zojuist las ik een brief van Suzanne aan het meisje wat bijna vermoord is door een waterkanon en het bracht me aan het huilen. Ik voelde daarom de noodzaak om Susanne en brief terug te schrijven.
Aan Susanne en alle medestanders van haar gedachtegoed:
Ik ken jou niet, jij kent mij niet. En toch vraag ik me af…Wat deed je besluiten om deze haatdragende brief te schrijven? Zijn deze gevoelens waar je geen raad mee wist werkelijk wat je hart je ingeeft? Of heb je je laten meeslepen door de media en heeft de massale angst je te pakken gekregen? Ik stel deze vragen omdat ik me betrokken voel bij het leed wat er in de wereld plaats vind. Omdat ik van mening ben dat we samen tot mooie dingen in staat zijn. Omdat er vanuit liefde en vertrouwen heling plaatsvindt. Niet vanuit angst en haat.
Ik stel deze vragen om duidelijk te maken dat jij met deze brief misschien niet de wet overtrad maar denk eens aan de universele wetten? Weet je dat we alleen één zijn? We zijn allemaal verbonden. Dus wellicht lukt het je om begrip te tonen voor iemand die anders lijkt dan jij? Vanuit die trilling stuur je een heel ander signaal het universum in. Een signaal waar de wereld op dit moment veel meer behoefte aan heeft dan de trilling van haat en agressie. We hebben allemaal je brief kunnen lezen, misschien heb je niets vernield, niets gegooid en niemand geslagen? Daar gaat het niet om. Wat jij met deze brief hebt gedaan heeft mij meer pijn gedaan dan een klap of materiële schade. Ik heb om je brief gehuild, dat deed jij. Omdat ik zie hoe jij, met je medestanders mijn wereld een stuk agressiever, minder tolerant en haatdragender hebt gemaakt. Vandaag moet ik mezelf opsluiten omdat ik de wereld even te hard vind.
Er bestaat zoiets als vrijheid van meningsuiting. Iets wat jij doet, wat ik nu doe en wat het meisje deed wat bijna vermoord is door een waterkanon. Een paar stralen bloed zoals jij schrijft is een schedelbreuk. Gelukkig weet ze wel wat goede zorg inhoudt en is ze verzorgd door een verpleegkundige met een menselijk en warm hart. Jammer dat jij niet in staat bent om te zien dat al deze mensen één zijn. Jij, ik, de verpleegkundige, het meisje met de schedelbreuk, de politie en zelfs de relschoppers.
Lieve Susanne, ik hoop dat jij je realiseert dat jij hier niet het slachtoffer bent. Ik hoop dat ik je ooit tegen kom, dan krijg je een knuffel van mij, je hart kan wel wat liefde en vertrouwen gebruiken.
Mocht je niet weten om welke brief het gaat: https://www.bndestem.nl/brabant/eindhovense-schrijft-brief-aan-vrouw-die-in-gezicht-werd-geraakt-door-waterkanon-jij-overtrad-de-wet~a7f386b3/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
Vandaag is het ‘blue monday’ en zogenaamd de meest depressieve dag van het jaar. Wat mij betreft niet omdat onze goede voornemens mislukt zouden zijn, of dat de vakantie nog lang zou duren. Met alle angst en spanning waar we massaal in zitten kunnen we ons daar wel iets bij voorstellen.
Helemaal wanneer we kijken naar iedereen die niet zeker is van zijn/haar baan of deze misschien zelfs al verloren is. Wanneer we denken aan alle mensen die zich eenzaam voelen door alle maatregelen ook. Laten we deze blauwe maandag de Morpho Menelaus als symbool nemen voor transformatie. Laten we deze blauwe maandag transformeren!
Vlinder als ultieme symbool van transformatie
De vlinder maakt een letterlijke transformatie door die van rups naar cocon tot een vlinder gaat. Dit proces staat dan ook symbool voor de transformatie die we als mens ondergaan. Zo kunnen we mentaal groeien en naar een volgende fase in ons denken en mens zijn transformeren.
De vlinder staat ook bekend als spiritueel symbool. Eerder al schreef ik hoe ik in een droom afscheid nam van een goede vriendin die overleden is. In de droom veranderde ze na een innige omhelzing in een vlinder. Op spiritueel niveau staat de vlinder dan ook voor onze ziel die transformeert van de ene fase naar de andere (leven -> dood -> wedergeboorte).
Transformeren van onze collectie angst
Hoe je ook denkt over Corona en de maatregelen; collectief worden we allemaal gevoed in onze angst. En dat doet iets met ons. Laten we daarom vandaag kijken hoe we onze angst of depressieve gevoelens kunnen transformeren. Wanneer we de weerstand voor deze gevoelens los kunnen laten en ze durven voelen, dan verliezen ze vaak hun negatieve lading.
Ga zitten, sluit je ogen en haal een paar keer diep adem. Stel jezelf voor dat er wortels uit je voeten, diep de aarde in gaan. Sta jezelf vervolgens toe om de emotie ten volste te mogen voelen. Probeer de weerstand voor het gevoel los te laten. Het is maar een gevoel, er kan je niets gebeuren! De weerstand voor het gevoel is vaak hetgeen wat ons zo’n vervelend gevoel geeft. Geef de emotie alle ruimte. Daardoor zul je zien dat de emotie afneemt. Stel je voor dat je het gevoel (nadat je deze volledig hebt toegelaten) via de wortels diep de aarde in mag laten stromen. Geef jezelf daarna nog even de tijd om te voelen hoe het nu is.
Het kan zijn dat je angst voor de emoties te groot is of dat je meer nodig hebt dan zo’n oefening. Weet dan dat je altijd hulp kunt en mag vragen in je omgeving.
Mocht je er professioneel met iemand over willen praten dan kun je op korte termijn een afspraak maken voor een coaching/therapie sessie. Tijdens een boswandeling of in praktijkruimte mag natuurlijk ook.
Mijn lievelingssprookje is de kleine zeemeermin. Het maakte me eigenlijk niet echt uit of ze op het einde de prins trouwde (Disney) of in schuim op het water veranderde (Lekturama). Ik denk dat ik het dramatische einde wel mooier vond. Maar bovenal herkende ik me onbewust in haar.
De kleine zeemeermin voelt zich eenzaam bij haar familie in de zee. Ik voelde me thuis ook vaak alleen en trok me terug op mijn zolderkamer en in mijn gevoelswereld. (De zee staat voor emoties en een rijke gevoelswereld).
Ze verlangt naar het leven op het land (wat staat voor het praktische en mentale). In een ideale situatie zijn deze 2 delen in balans.
Wanneer ik terug kijk naar mezelf als jong en gevoelig meisje, voelde ik me gaandeweg niet meer thuis in mijn rijke gevoelsleven omdat dit me veel angst en onveiligheid had gebracht. Ik leerde dus om minder te voelen en meer te leven vanuit mijn hoofd. Je zou dus kunnen zeggen dat ik vanuit de zee op het land ging wonen (en later ook weer terug wilde).
Liefde zal me redden
Ook heb ik lang gedacht dat de liefde van een prins me wel zou redden. Toen mijn prins Erik voorbij kwam, (“toevallig” dezelfde naam als Ariëls prins), kwam ik er al snel achter dat dat niet het geval was.
Wanneer Ariël een deal sluit met de zeeheks (de heks staat voor ons onbewuste schaduw deel) krijgt ze benen, in ruil voor haar stem. Daarmee raakt ze haar vermogen kwijt om zich te uitten waardoor ze genoodzaakt is zich terug te trekken in zichzelf. Ze bezit grote emotionele diepte en intuïtieve wijsheid maar het lukt haar niet om deze bezieling op het land vorm te geven.
Als we kiezen voor het dramatische einde dan wordt de prins verliefd op (en trouwt met) een ander. Ook daar zie ik wel een overeenkomst in het onvermogen mezelf volledig te zijn en me zonder angst te durven uitten. En om de liefde waar ik zo naar verlangde, aan me voorbij te zien gaan.
Was de angst voor de liefde groter dan de liefde zelf?
En proef ik daar ook geen bindings/verlatingsangst bij onze kleine zeemeermin? Want volledig vallen op een man die je niet kent en daar alles voor op te geven?! Om vervolgens wanneer de liefde daadwerkelijk dichterbij komt je mond dicht te houden. Nu kon ze natuurlijk niet spreken maar gebarentaal of schrijven (eventueel in symbolentaal) was toch wel mogelijk geweest? Was de angst voor de liefde groter dan de liefde zelf?
Ik ben benieuwd naar jou favoriete sprookje en of je jezelf ook ergens in herkende.
De kerstdagen zijn nu echt in zicht. Normaal gesproken kijk ik daar eerlijk gezegd niet echt naar uit. Begrijp me niet verkeerd, de sfeer en gezelligheid zijn geweldig. Ik vind het heerlijk dat het huis warm is en vol met feestelijke aankleding. Wat ik vooral een nadeel vind aan kerst, is de druk die er vaak op ligt. Bij ons was het vroeger tijdens de feestdagen behoorlijk gestresst. Het “moest” dan gezellig zijn. En je snapt dat stress en gezellig “moeten” zijn niet zo goed samen gaan. Vaak was er dan ook sprake van teleurstelling of zelfs ruzie. Niets verdrietiger dan het contrast voelen van wat kerstmis zou moeten zijn, in tegenstelling tot wat het dan in werkelijkheid was.
Dit jaar zijn de feestdagen, vanwege de situatie in de wereld, heel anders. En anders hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn. Het lijkt mij persoonlijk een mooi moment om de feestdagen zoals we die tot nu toe hebben gevierd persoonlijk te evalueren en te herschrijven. Wat zijn de mooie rituelen die je met elkaar heb gedeeld, wat vond je fijn om te gaan doen, en wat juist helemaal niet? En door daar bewust naar te kijken, kunnen we samen iets heerlijks en nieuws creëren. We mogen loslaten waar we niet blij van worden. Nu, is het moment om nieuwe tradities geboren te laten worden. Niemand die ons gek aankijkt wanneer we dit jaar niet in feestelijke kleding bij de familie aanschuiven voor een 5 gangen diner. Er is niemand die teleurgesteld is wanneer we in de ochtend geen kerstontbijt komen nuttigen.
Niets moeten en lekker makkelijk
Ik vind het zelf heel fijn om niet te veel te moeten. Het hele jaar is het hier druk om alles georganiseerd te krijgen. De kinderen, het opstarten van onze beide bedrijven, studies van ons beide en dan is het ook nog aan te raden om tijd voor jezelf én voor elkaar te maken. Zo aan het einde van het jaar vind ik het tijd om even pas op de plaats te maken. Even uit ademen, schouders omlaag, spanning uit je lijf en tijd nemen om uit te rusten en te kijken. De feestdagen zorgen er altijd voor dat ik juist meer stress ervaar. Door plannen maken, etentjes organiseren, outfits kiezen en niemand teleur willen stellen. Dat past niet bij de innerlijke behoefte die ik voel.
Komende feestdagen mag ik de lat voor mezelf dus een heel stuk lager leggen. Kerstavond vier ik met de kinderen en Erik samen. We hebben onze lieve buurvrouw uitgenodigd voor de gezelligheid, en omdat niemand (ongewenst) alleen hoort te zijn met kerst. Mijn schoonmoeder halen en brengen we ook, omdat die nu niet met de trein durft te komen. Iedereen mag gewoon iets makkelijks aantrekken (of iets feestelijks) als hij/zij wil. Geen verplichting. Het eten heb ik gewoon (lekker makkelijk) besteld en kan zo in bakjes de oven in. Kwestie van mooi opdienen voor een feestelijk diner. Geen dagen in de keuken voor mij.
Op eerste kerstdag eten we bij mijn moeder en (stief)vader. Die doen ook lekker makkelijk dit jaar en hebben eten besteld bij een restaurant in de buurt. Zo kunnen we ook de lokale ondernemers steunen. Die hebben het immers al moeilijk genoeg. Tweede kerstdag hebben we dan lekker samen vrij. Waarschijnlijk lunchen we met het gezin, gaan we lekker thuis “chillen op de billen” en wellicht een rondje fietsen naar het bos of duinen.
Een kaarsje aansteken voor hen die gemist worden
Voor mij gaat kerst om samen zijn met geliefden, warmte en gezelligheid. Maar het gaat ook om goede gesprekken voeren, terugtrekken in je cocon en in jezelf. Het gaat om verbinden en rituelen. Een ritueel die we er ook dit jaar in houden is het opsteken van een kaarsje voor hen die gemist worden aan tafel. Om even stil te staan bij geliefden die niet meer onder ons zijn. Zo steken we er bij ons eentje aan voor mijn vader en schoonvader, vaak met een lach en een traan.
Iedereen wens ik veel mooie rituelen, relaxte dagen toe en de inspiratie om de feestdagen naar eigen wens vorm te geven.
Hallo, ik ben Femke, spirituele ontdekkingsreiziger en verhalenverteller (in woord en beeld) met een liefde voor sprookjes. Deze verhalen zijn authentiek en spreken de symbolische taal van onze ziel.
