Zojuist las ik een brief van Suzanne aan het meisje wat bijna vermoord is door een waterkanon en het bracht me aan het huilen. Ik voelde daarom de noodzaak om Susanne en brief terug te schrijven.
Aan Susanne en alle medestanders van haar gedachtegoed:
Ik ken jou niet, jij kent mij niet. En toch vraag ik me af…Wat deed je besluiten om deze haatdragende brief te schrijven? Zijn deze gevoelens waar je geen raad mee wist werkelijk wat je hart je ingeeft? Of heb je je laten meeslepen door de media en heeft de massale angst je te pakken gekregen? Ik stel deze vragen omdat ik me betrokken voel bij het leed wat er in de wereld plaats vind. Omdat ik van mening ben dat we samen tot mooie dingen in staat zijn. Omdat er vanuit liefde en vertrouwen heling plaatsvindt. Niet vanuit angst en haat.
Ik stel deze vragen om duidelijk te maken dat jij met deze brief misschien niet de wet overtrad maar denk eens aan de universele wetten? Weet je dat we alleen één zijn? We zijn allemaal verbonden. Dus wellicht lukt het je om begrip te tonen voor iemand die anders lijkt dan jij? Vanuit die trilling stuur je een heel ander signaal het universum in. Een signaal waar de wereld op dit moment veel meer behoefte aan heeft dan de trilling van haat en agressie. We hebben allemaal je brief kunnen lezen, misschien heb je niets vernield, niets gegooid en niemand geslagen? Daar gaat het niet om. Wat jij met deze brief hebt gedaan heeft mij meer pijn gedaan dan een klap of materiële schade. Ik heb om je brief gehuild, dat deed jij. Omdat ik zie hoe jij, met je medestanders mijn wereld een stuk agressiever, minder tolerant en haatdragender hebt gemaakt. Vandaag moet ik mezelf opsluiten omdat ik de wereld even te hard vind.
Er bestaat zoiets als vrijheid van meningsuiting. Iets wat jij doet, wat ik nu doe en wat het meisje deed wat bijna vermoord is door een waterkanon. Een paar stralen bloed zoals jij schrijft is een schedelbreuk. Gelukkig weet ze wel wat goede zorg inhoudt en is ze verzorgd door een verpleegkundige met een menselijk en warm hart. Jammer dat jij niet in staat bent om te zien dat al deze mensen één zijn. Jij, ik, de verpleegkundige, het meisje met de schedelbreuk, de politie en zelfs de relschoppers.
Lieve Susanne, ik hoop dat jij je realiseert dat jij hier niet het slachtoffer bent. Ik hoop dat ik je ooit tegen kom, dan krijg je een knuffel van mij, je hart kan wel wat liefde en vertrouwen gebruiken.
Mocht je niet weten om welke brief het gaat: https://www.bndestem.nl/brabant/eindhovense-schrijft-brief-aan-vrouw-die-in-gezicht-werd-geraakt-door-waterkanon-jij-overtrad-de-wet~a7f386b3/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
