door Femke Berkvens | feb 16, 2021 | Personal, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
Wie of wat wilde jij vroeger zijn? Ik wilde prinses worden of zeemeermin, of allebei. Tot ik hoorde dat ik dan met Willem Alexander moest trouwen. En door mijn angst voor vissen was zeemeermin ook niet echt de beste optie.
Iets later, in mijn puberteit wilde ik actrice worden maar mijn angst om mezelf te laten zien was zo groot dat dat ook geen handige keuze was. Een spreekbeurt of presentatie van 5 minuten bezorgde me al doodsangsten. Laat staan een filmrol met camera’s op je snufferd, een regisseur en publiek die iedere uitdrukking en beweging die je maakt beoordelen.
Toen ik volwassen werd duurde het nog een tijd voor ik er achter kwam dat je toch maar het allerbeste jezelf kunt worden (wanneer je dat nog niet was). Niet dat ik dat nu altijd volledig zo voel hoor. Ik heb nog steeds dagen dat ik het verschrikkelijk vind om in de spiegel te kijken of op de foto te moeten. Ik ben hierdoor wel steeds beter gaan luisteren naar mijn gevoel in plaats van de overtuigingen die ik in mijn hoofd had geprent.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…
Ik joeg vroeger een carrière na in de fashion, terwijl ik die wereld helemaal niet fijn vond. Ik denk dat ik net als toen ik zeemeermin, actrice of prinses wilde worden, vooral het gevoel wilde wat ze deze ideeën me gaven. Ik wilde gezien worden, bewonderd worden, mooi zijn ook. Want dat laatste had in mijn ogen in de maatschappij veel waarde. Ik vond mezelf namelijk lelijk en niets waard. Dus als ik er dan van buiten geslaagd, mooi en succesvol uit zou zien dan zou het in ieder geval lijken alsof ik waardevol was naar de buitenwereld.
Hetgeen wat ik het liefste deed (en doe) heeft helemaal niets met uiterlijk te maken. Ik verlang namelijk het meeste naar kennis tot me nemen en delen. Het creëeren van waardevolle content. Ik ben echt gelukkig als ik bezig kan zijn met het schrijven, zelfontwikkeling, wijsheid, zingeving en spiritualiteit. En dat mag van mij ook in een mooie verpakking hoor. Al zit ik meestal in mijn Corona outfit met matchende kapsel achter de laptop. Het duurde ook even voordat ik er achter kwam dat dingen mooi mogen zijn en daardoor niet noodzakelijk oppervlakkig zijn.
Blame it on Corona!
Soms denk ik wat dat betreft wel eens dat ik wat te ver door kan slaan. Blame it on Corona! Het valt ook niet mee wanneer je niet naar de kapper kan en je toch echt geen blonde natuurlijke haarkleur meer hebt. Mooi moment ook om wat dat betreft terug te gaan naar mijn natuurlijke kleur. Jezelf opmaken heeft ook weinig meerwaarde wanneer niemand het kan zien. Dan geef ik liever mijn huid ruimte om te ademen! En waarom zou je je geld uitgeven aan kleding wanneer je achter je laptop aan het werk bent?!
Na mijn burn-out ben ik meer gaan leven vanuit mijn innerlijke waarden. Ik wil mijn eigenwaarde niet meer halen uit een geslaagde buitenkant maar ik wil iets wat aansluit bij mijn binnenkant. Ik wil doen wat me gelukkig maakt! Ik jaag nu dus geen grootse fantasiebeelden na maar wil het grootste worden dat ik maar kan zijn; mezelf. En ook dat besef duurde even 😉 Ik heb er genoeg zelfhulpboeken over gelezen, innerlijk werk en therapie gedaan om te weten dat dat het meest waardevolle is om te mogen worden.
En mocht jij nu ook stappen willen zetten in het worden van jezelf, dan wil Erik je daar graag bij helpen.
door Femke Berkvens | feb 15, 2021 | Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
De appel is voor ‘Healthy ever after’ een belangrijk symbool. En dat is met een reden! Wist je dat de appel een rijke symboliek met zich mee draagt?
- Een appel staat symbool voor gezondheid.
- Vanuit spiritueel oogpunt is de appel de vrucht van verleiding.
- Het is ook een magische vrucht die het zaad van kennis en bewustzijn bevat.
- Een appel duidt op een nieuw begin en een frisse benadering.
- In veel tradities is het de vrucht van onsterfelijkheid.
- Het eten van de appel symboliseert de wens om informatie en kennis tot je te nemen.
- De appel staat ook symbool voor vruchtbaarheid.
Bijbel een sprookjesboek?
Het zou wat oneerbiedig zijn om de bijbel een sprookjesboek te noemen. Er zijn namelijk veel archeologische ontdekkingen gedaan die genoemd zijn in de bijbel. Ook geografisch zijn plaatsen uit de bijbel letterlijk aan te duiden. In sprookjes gaat het meestal over een land hier ver vandaan of symbolische plaatsen zoals de onderwereld. Maar ook metaforische plekken zoals het bos (wat staat voor je onderbewuste) en op sprookjesachtige plekken zoals kastelen.
Voor mij is er wel een overeenkomst te vinden. Zoals mijn favoriete uitspraak aangeeft; sprookjes zijn symbolische vertellingen van de ziel. Wat mij betreft zijn de verhalen in de bijbel ook verhalen die op die manier de ziel aanspreken. Ik geloof ook zeker dat er waargebeurde elementen in zitten maar water in wijn veranderen, om er maar te noemen, het lijkt mij niet dat dit letterlijke plaats heeft gevonden. Was het maar zo’n feestje 😉
Één van de belangrijkste Bijbelse verhalen uit de verzameling is die van Adam en Eva. Hierin speelt de appel een prominente rol. God schiep Adam en Eva en liet ze het paradijs (Hof van Eden) bewonen. Ze mochten daar alle vruchten eten uit alle bomen. Behalve de appelboom. Deze boom had alle kennis van goed en kwaad. Toen de slang ten tonele kwam, verleidde hij Eva om toch de appel uit de boom te eten, Eva verleidde op haar beurt weer Adam om hetzelfde te doen. We weten allemaal dat die kennis hen geen goed gedaan heeft. Soms is het wellicht ook beter om niet te veel te weten.
Toch voel ik me ook aangetrokken tot de appel in de boom der kennis. Mijn nieuwsgierigheid zorgt dat ik altijd meer wil weten en ik laat me dan ook graag verleiden tot het eten van de symbolische appels.
Appel in sprookjes
Naast de bijbel komt de appel voor in vele sagen, mythen, legenden en sprookjes uit alle windstreken. Wist je dat het de aanleiding zou zijn geweest voor de Trojaanse oorlog? En qua sprookjes denk je natuurlijk al snel aan sneeuwwitje die stief door een hap te nemen van de vergiftigde appel. Of de appelboom vol met pratende en rijpe appels in vrouw Holle. De appels voro grootmoeder, in het mandje van roodkapje. Maar denk ook aan Wilhelm Tell die een appel van het hoofd van zijn zoontje af moest schieten met pijl en boog maar bij een tweede pijl weigerde om dit nogmaals te doen, waardoor hij in de gevangenis belandde.
Healthy ever appel
Healthy ever after en de appel zijn een magisch duo. Vanwege de symboliek die de appel heeft om gezond te blijven maar ook door alle kennis die het je brengt. Maar natuurlijk ook vanwege de rol die de vrucht speelt in sprookjes. Mag ik je verleiden om ook je leven ‘Healthy ever after’ te gaan leven?
door Femke Berkvens | feb 8, 2021 | Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
In een land hier ver vandaan, met veel gelijkenissen als het onze, leefde eens een klein volkje. Het land lag tussen heuvels in en had maar één in- en uitweg. Dat gaf ook niet, want de bewoners haalden alles wat ze nodig hadden uit de vallei en uit de beek die er doorheen stroomde. Bovendien waren ze gelukkig met het leven dat ze leefden. Simpel maar tevreden.
Op een dag was de burgermeester van het dorpje op reis gegaan naar de buurlanden van het dorpje in de vallei. Hij wilde gaan kijken wat er beter, sneller en efficiënter geregeld kon worden. Hij bleef meer dan 60 dagen weg. En bij zijn terugkomst was er iets verandert. Hij was verandert. Sommige zeggen dat de sprankeling uit zijn ogen verdwenen was, andere zagen het vooral aan de blos die zijn wangen niet meer zo kleurde als voorheen. Weer andere werden vooral ongemakkelijk bij het nieuwe lachje wat hij op zijn reis had meegenomen.
Ieder ging door met het leven zoals ze dat kende. Tot er op een vroege lentedag iets verschrikkelijks gebeurde. Niemand weet precies hoe het had kunnen gebeuren maar toen ze in de vroege ochtend ineens allemaal rechtop in bed zaten van een luid gekraak, zou hun leven daarna niet meer hetzelfde zijn. In het donker van de nacht rende ze naar buiten. Ze troffen elkaar in blinde paniek maar zagen niets. De nieuwe maan maakte voor niemand een uitzondering om het bedekte te mogen ontdekken.
Zo slopen ze uiteindelijk weer terug naar hun warme bedjes. Toen ze allen langer geslapen hadden dan anders en zich nog 5 keer hadden omgedraaid, kropen ze uit hun bedden. Ze kwamen tot te ontdekking dat alles nog steeds donker was. De burgermeester riep iedereen die middag bij elkaar en sommeerde ieder om voor de zekerheid binnen te blijven. En zo gebeurde het. De mensen gingen hun huizen in en bleven binnen. Ondertussen wilde de lente zijn verhaal vertellen maar ook zijn woorden bleven uit. In plaats van groeien naar het licht krulde de natuur zich op in het donker.
Ook voor de mensen zat er niets anders op dan zich aan te passen aan de situatie. Maar omdat de mensen zich in de lente, net zoals de natuur, moeten laten zien en naar buiten treden werden ze somber. Deze lente was donker, ze mochten niet meer naar buiten omdat er gevaar dreigde, werd er gezegd. En zo bleven ze stilletjes wachten op betere tijden.
Toen de zomer aanbrak en de zon zijn hoogste punt had bereikt viel er wat licht de vallei binnen. Het leven, hoe ze dat voorheen kende werd voorzichtig weer een beetje opgepakt. De mensen gingen weer aan het werk, al was er op het land niet veel gegroeid. Ze maakten weer voorzichtig een praatje met elkaar maar merkte dat ze niet veel te vertellen hadden. Bovendien voelde het onwennig en vreemd om na de lange stilte te spreken. Het lachen was bij ieder vergaan tot een weemoedige herinnering.
De tijd kroop langzaam voort en zonder deze zomer echt geleefd te hebben, stierf het seizoen op dat moment. Niet met het vallen van het eerste blad, zonder licht en warmte had niets immers kunnen groeien. De zomer sloot zijn ogen toen het laatste sprankje licht uit de vallei was vertrokken. Terug naar het donker maakte de mensen zich op voor de komende kou. Normaal keken ze uit naar de momenten van rust en bezinning. Maar ook dit jaar was dat helemaal anders.
Het was niet alleen vanwege het feit dat ze weinig te eten hadden, geen zon of weinig vreugde hadden gezien dat ze bang waren. De meeste angst hadden ze gekregen, voor de angst die ze hadden gekregen. Ze wilde niet alleen zijn in het donker met een angstig hoofd vol rampen. Toch konden ze niet anders. De burgermeester sloot ze op in hun huizen. Alleen op bepaalde tijden mochten ze even naar buiten, wanneer het echt niet anders kon. De burgermeester stelde voor dat ze overal kunstlicht zouden aanleggen en voorverpakt voedsel zouden laten komen uit het buurland waar de reuzen woonde.
De angst bij de mensen werd groter want ze wilde geen kunstlicht maar de zonnestralen voelen op hun huid. Ze wilde geen voorverpakt voedsel maar met hun handen in de aarde, het land en de gewassen bewerken. De massale paniek bereikte zijn hoogtepunt op één van de donkerste nachten van het jaar. De mensen huilde in hun huizen en leken verscheurd door het interne donker. Ze keken terug op een triest jaar en het leek alsof alle hoop verloten was.
Tot het moment waarop iedereen dacht dat het donker hen zou verslinden en de vreugde hen nooit meer zou vinden. Het was tegelijk met het vallen van de eerste sneeuw van de winter. Het leek alsof de witte vlokjes al het licht van de wereld weerkaatste en zo lichtpuntjes van hoop werden die de vallei bedekte. De volgende morgen was een witte winterwereld zichtbaar geworden en hadden de mensen frisse energie gekregen. Het leek alsof ze de angsten die ze collectief voelde onder de deken van sneeuw begraven hadden.
Stuk voor stuk hadden ze hun interne licht, in die donkere nacht hervonden. Dat licht scheen op vertrouwen en maakte lef en daadkracht wakker. Zo kwam het dat ze op die ochtend een plan maakte. Tegen de wetten en regels van de burgermeester gingen ze door de sneeuw op pad. Ze hadden toch niets te verliezen. Het eten was op, het licht gedoofd, de vreugde en zin voor het leven gesmolten.
Aan het einde van de vallei stuitten ze op een rotsblok wat het dorp afsloot van de buitenwereld. Het blok was reusachtig groot en het volk zo ontzettend klein. Toch wisten ze dat je met samenwerken tot grootse dingen in staat was. Terwijl de burgermeester zo ongeveer ontplofte van woede staken ze de handen bij elkaar. Het hele volk, van jong tot oud zette hun handen tegen de rots. Op de derde tel leverde hun collectieve inspanning voldoende kracht om het rotsblok opzij te rollen. Daarmee leerde ze dat er niets krachtiger is dan samenwerken. Ze kozen er op dat moment voor om voorbij hun angst te kijken en de regie over hun leven terug te nemen. Vanaf dat ogenblik begon de zon weer de vallei binnen te stralen en bloeide de mensen, evenals de natuur weer op. En de mensen zeggen dat de burgermeester zo kwaad was dat hij ter plekke ontplofte.
door Femke Berkvens | feb 5, 2021 | Personal, Zingeving en spiritualiteit
Het is niet mijn intentie om Corona te ontkennen (zeker niet). Ieder slachtoffer is er eentje te veel. Zeker voor hen die achterblijven. Mijn respect en medeleven gaat dan ook uit naar iedereen die hiermee te maken heeft (gehad).
Dat gezegd hebbende vind ik het wel belangrijk dat er in de maatschappij ook tegengeluid te horen is tegen de koers de we varen en dat we kritische vragen mogen stellen die breder kijken dan alleen Corona. Slachtoffers vallen niet alleen letterlijk door de ziekte maar ook door de maatregelen. En waarom zouden we daar minder waarde aan hechten?
We zijn een jaar verder dus er zijn, in tegenstelling tot een jaar geleden, cijfers en kennis beschikbaar. Ik vond een mooi overzicht van Maurice vd Bosch (raad van bestuur van het OLVG) die gebaseerd zijn op data van het RIVM zelf. Wanneer je positief getest wordt op Corona is de kans op overlijden qua leefstijdsgroep als volgt:
10-19: 0,00%
20-29: 0,00%
30-39: 0,01%
40-49: 0,02%
50-59: 0,05%
60-69: 0,33%
70-79: 2,08%
80-89: 7,77%
90+: 12,08%
Grotere risico’s vinden we dus pas echt bij de ouderen van de samenleving. Uit data blijkt dat de slachtoffers die vallen vaak ook al onderliggend lijden hebben. En nee, daarmee zeg ik niet dat ze het dan niet waard zijn om gered te worden.
De gemiddelde leeftijd ligt momenteel voor vrouwen op 83,6 en voor mannen op 80,4. Mogen we ons dan niet afvragen of het niet een normaal verschijnsel is dat deze mensen dood gaan? Nee, het lijkt me niet prettig om aan Corona te sterven, maar ook niet aan Kanker of longontsteking (die vaak de doodsoorzaak is bij ouderen die sterven aan griep).
Bij het CBS zijn de sterftecijfers per jaar te vinden en die zijn ongeveer gelijk t.o.v. andere jaren. Afgelopen jaar zelfs lager dan het jaar daarvoor.
Wanneer je naar deze cijfers kijkt, is het dan werkelijk geoorloofd om deze maatregelen te handhaven? Ik vind dat we het verplicht zijn aan alle andere slachtoffers om deze vragen te stellen. De kinderen die in angst opgroeien en niet vrij durven zijn om contact te maken. De jongeren die de wereld willen ontdekken maar die nu thuis moeten blijven zitten en vaak depressief worden. Jonge ouders die de druk niet aan kunnen van thuis werken, kinderen lesgeven en geen stoom af kunnen blazen. Alle ondernemers die hun hart en ziel in de zaak gestopt hebben en hun spaargeld in rook zien opgaan. En zo kunnen we wel even door gaan.
Er zijn weinig zekerheden in het leven, dood gaan is daar één van. De natuur en aarde blijven altijd in balans. Wanneer wij als mens de gedachten hebben dat we levens kunnen blijven verlengen en voor god spelen dan is het niet gek dat de aarde die balans zelf hersteld. Is dat niet gewoon het natuurlijke ritme van het leven?!
Wat we, mijns inziens zouden moeten doen qua maatregelen is goed voor onszelf zorgen. Op die manier halen we op een natuurlijke en gezonde manier een hoge leeftijd. Eet gezond en onbewerkt, beweeg en sport, dans en zing, vrij en knuffel, ga naar buiten om frisse lucht in je longen te ademen, voel de zon op je huid, uit je emoties en doe wat je gelukkig maakt. Daarmee versterk je je lichaam, geest en je immuunsysteem.
Leer bovendien weer luisteren naar je lichaam. Die verteld je meteen als er iets aandacht nodig is. Werk dan preventief aan je gezondheid met natuurlijke middelen, wanneer dat nodig mocht zijn. In plaats van een klacht te onderdrukken met medicijnen.
Dan heb je niets te vrezen! Weet ook dat angst je immuunsysteem alleen maar zwakker maakt. Dus heb vrede met het feit dat je gaat als het je tijd is. En leef de tijd die je hier hebt ten volle! Doe al die dingen die je blij en gelukkig maken. Doe dat zonder angst en beperkingen, dat zijn pas gezonde levensverlengende maatregelen!
door Femke Berkvens | feb 3, 2021 | Personal, Zingeving en spiritualiteit
Dat is de naam van het kaartendeck dat ik zojuist bij Pleïade in Tilburg bestelde. Niet dat ik nog een kaartendeck nodig had hoor. Al kun je nooit genoeg kaartendecks hebben volgens mij. Het ging er mij vooral om dat ik deze winkel zo een klein beetje kan helpen. Eigenaresse Vero draagt hier namelijk wel alle belastingen af voor haar winkel maar krijgt er geen overheidssteun voor terug. Ze deed daarom iets moedigs en vroeg om hulp. In de vorm van een donatie of gewoon een aankoop via de webshop. Dus Vero; ook al is het maar een beetje; I’ve got your back!
Pleïade is zo’n spiritueel winkeltje (waarbij ik winkeltje niet oneerbiedig bedoel). Als ik ergens eerbied voor heb is het wel de sfeer die Pleïade continu brengt. Het is al jaren een begrip in Tilburg. Ik kom er dan ook al zo lang als ik me kan herinneren. Het ruikt er altijd heerlijk naar wierrook en andere geuren die je direct vanuit je hoofd in je lijf laten zakken. Dat effect heeft de hele winkel en zijn personeel trouwens op mij. Op jou waarschijnlijk ook. Helaas kun je er nu vanwege de lockdown niet even naar binnen lopen. En dat is jammer op zoveel lagen. In deze angstige tijden kan ik me zo goed voorstellen dat je je warm en welkom wilt voelen. Dat gevoel krijg je wanneer je de winkel binnen stapt en vriendelijk begroet en vooral gezien wordt.
Daarnaast heeft de winkel een hele fijne energie. Of dat nu komt door alle kristallen die daar liggen, zuiverende salie of gewoon door de medewerkers, dat weet ik niet. Ik weet wel dat ik er na de lockdown nog graag wil komen om liefdevolle cadeautjes te kopen voor anderen, of gewoon omdat ik lief wil zijn voor mezelf. En als ik dan een hele kleine bijdrage kan leveren door daar iets aan te schaffen dan is dat een kleine moeite wat mij betreft.
Natuurlijk hebben veel winkels en mensen het moeilijk en kunnen we niet iedereen helpen. Toch wil ik je vragen of je jezelf ook iets moois wilt gunnen van de Pleïade. Ik weet zeker dat het je een gelukkiger mens zal maken. Niet alleen omdat je dan een mooi cadeautje ontvangt maar vooral omdat je dan iemand een mooi cadeautje geeft. Geven is toch altijd nog mooier dan nemen. Nog mooier dus wanneer dat beide kan met één aankoop.
Lieve Vero en alle andere medewerkers; hopelijk redden jullie het nog even. I hope the universe has got your back!
https://www.pleiadetilburg.nl/webshop/
door Femke Berkvens | feb 3, 2021 | Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit
In een land hier niet zo ver vandaan, leefde eens een koning. Hij was de koning van alle mensen die in zijn rijk woonden. Over het algemeen waren de mensen best gelukkig. Ze werkten hard en bereikten veel. De meeste van hen waren alleen erg op prestatie en uiterlijk gericht. Bovendien leefden veel van hen vanuit hun hoofd. Sommige van de mensen hadden werk waar ze heel erg van hielden. Andere hadden een liefdevol gezin om bij thuis te komen of een hechte vriendengroep om hen heen. Weer anderen kregen energie van hun hobby. Maar het gelukkigst waren alle mensen die leefden vanuit hun hart, en van de vrijheden die ze hadden. Al waren ze zich hier tot nu toe nog niet echt bewust van geweest.
Ze vierden die vrijheid iedere jaar ter nagedachtenis aan een oorlog die lang geleden in het rijk had gewoed. Dat lag voor sommige oudere bewoners nog vers in het geheugen; vergeten deden zij dat nooit. De jongere generatie kende de oorlog alleen van verhalen, en hoewel het hen wel raakte, voelde ze niet ten diepste wat het betekende.
Een brief uit het land van de zon
Tot er op een koude winterdag een belangrijke brief bij de koning werd bezorgd. Op het papier, wat duidelijk een lange weg afgelegd had, was te lezen dat er een groot gevaar hun kant op zou komen. De brief was afkomstig uit het land waar de zon vandaan kwam. De zon, die het land ieder jaar weer vulde met de prachtigste bloesems. Dit nieuws was echter zo verschrikkelijk dat zelfs de bloemen er niet meer wilde bloeien. Het grote rijk waar de keizer heerste was overvallen door een beestje. Een beestje zo klein dat het niet met blote ogen te zien was. Een beestje zo klein, maar in de verwoesting die het achter liet, zo onmenselijk groot.
Het beestje droeg de kroon der vernietiging en liet zich door niets of niemand tegen houden. Het maakte geen onderscheid tussen arm of rijk. Tussen knap of lelijk, succesvol of in de ogen van de maatschappij mislukt. Toen de gastheer met de kroon der vernietiging de weg naar het koninkrijk had gevonden, waren de mensen bang. Dat was ook niet zo gek omdat het onbekende nou eenmaal vaak angst met zich mee brengt.
Geen dokter maar dienaar
De koning van het land droeg zijn dienaren op om het volk te beschermen. De dienaren wisten alleen niet hoe ze deze verschrikking moesten verjagen. Ze waren zelf immers geen doktoren en wisten helemaal niets van het verjagen van vernietigende beestjes. Ze waren enkel aangesteld om de koning te dienen. De dienaren hadden door de jaren heen steeds meer van de macht geproefd die de koning hen had geschonken.
Deze dienaren waren misschien geen doktoren, maar wisten wel dat een angstig volk makkelijker de regels opvolgde. In het donker kwamen ze daarom samen, en smeden snode plannen. Terwijl ze meer en meer te weten kwamen over het gekroonde wezentje, bleek deze steeds ongevaarlijker te worden. En hoe ongevaarlijker deze bleek te worden, hoe harder ze hun best deden om de bevolking bang te maken.
De gekroonde prins bracht de boodschap van het licht
Het wezentje was namelijk gekomen als boodschapper van de koning van het licht. Daarom kwam hij uit de richting van het land waar de zon vandaan kwam. Het wezentje was eigenlijk de gekroonde prins, die de mensen kwam vertellen om het licht weer in hun hart te voelen. Om de mensen te laten weten dat er meer was dan status en prestatiedruk. Om te laten voelen dat het hart gehoord mag worden en niet alleen het hoofd.
De mensen die de boodschap hoorde, waren niet bang. Hun hart was open voor de liefde. Voor zelfliefde en liefde voor anderen. Ze wisten dat zonneschijn en voeding gevuld met zonnestralen helend waren. Ze voelden dat knuffelen, dansen en zingen hen beschermde tegen ziekte. De dienaren van de koning wisten dit ook.
Koud, koud hart
Omdat ze graag de macht wilde houden over het volk besloten ze om het volk zwakker te maken zodat hen hart kouder zou worden. Door hen te voeden met angst nam het hoofd het over en zette zo het hart buitenspel. Ze droegen de bevolking op om zich af te schermen door hun gezicht te bedekken. Zo kon ieder sprankje vriendelijkheid in de kiem gesmoord worden. De kinderen mochten niet meer spelen maar moesten afstand van elkaar houden zodat ze op zouden groeien zonder echt contact. Ze wilde de mensen injecteren wanneer hun immuunsysteem op z’n zwakst was.
De gekroonde prins was zo klein dat hij zich niet tegen liet houden door deuren, ramen, gezichtsbedekking of afstand. Toch verboden de dienaren van de koning de mensen om hun huizen te verlaten. Ze vertelden dat de gekroonde prins zo kwaadaardig was dat ze binnen moesten blijven. Dat ze niet meer mochten dansen, lief hebben en knuffelen met elkaar. Zo hoopte ze dat alle mensen ongelukkiger, angstiger, bozer en verdrietiger zouden worden. Voor een hele grote groep van de bevolking werkte dat ook zo. Hun hart werd koud en kil en niet meer gehoord. De angst draaide overuren in hun hoofd en lijf. Dat waren de mensen waar de gekroonde prins zijn verhaal wilde komen vertellen om hen te redden.
En de mensen dansten en zongen
Toen de mensen zich daarvan bewust werden gingen ze massaal de straten op. Om te zingen en te dansen. Ze waren niet bang voor de gekroonde prins maar dankten hem voor wat hij hen gebracht had. Ze hadden weer geleerd om echt gelukkig te zijn en om te leven vanuit het hart. Ze hadden weer interesse in elkaar en hielpen de ander wanneer dat nodig was.
De dienaren van de koning waren zo boos toen ze dat zagen, dat hun hart ieder sprankje warmte verloor. Op dat moment was het tijd voor de gekroonde prins om hen te halen en mee te nemen naar de koning van het licht.
