Afgelopen week fietste ik met 2 kids naar de winkel voor wat kleine boodschappen. Het zonnetje scheen. Ineens, zomaar uit het niets kwam de vraag, of ik met ze naar het kerkhof wilde gaan?
Goh, tja, waarom ook niet?! Als jullie dat willen, dan doen we dat. Jaaaaa, riepen ze beide in koor. Bakfiets dus gekeerd en richting het kerkhof vervolgde we onze weg. Ik gaf ze eerst nog wel een duidelijke uitleg dat een kerkhof geen plek is voor uitbundigheid, geschreeuw, hard rennen of plezier. Een kerkhof is een plek waar het lichaam van dode mensen ligt, zodat nabestaanden ze nog kunnen bezoeken. Dus respect voor de doden en voor de nabestaanden, dat is belangrijk. Jaaaa mam, klonk het wederom in koor.
Nieuwsgierige vragen op het kerkhof
Lichtelijk zenuwachtig betreden we met drietjes het vredige kerkhof. Als dat maar goed gaat bedenk ik me. Beide pakken mijn hand vast en daar lopen we onder de grote, en toepasselijke treurwilg door. Ze kijken om zich heen en stellen vragen zoals; “wie ligt daar” en “wie is die meneer” (wijzend op een portret van Jezus). Of; “wauw, wat mooi zeg”! (Ava is onder de indruk van een graf vol kleurrijke mozaïek steentjes en wijst me er op dat het ook nog in haar lievelingskleuren is). De dood, zo zeg ik ze, hoort bij het leven. Iedereen gaat dood. Dan stopt je lijf er bijvoorbeeld mee (meestal als je oud bent). De ziel gaat dan naar de hemel en het lichaam blijft hier achter. Het lichaam kan dan hier begraven worden, of verbrand zodat je het as kunt uitstrooien. Net zoals bij opa Jack vervolg ik de uitleg.
We wandelen samen rustig langs graven en ik vertel ze de namen van de overledenen, of hoe oud de mensen waren. Soms zijn het ook kinderen, maar gelukkig vaak mensen die hun leven lange tijd hebben geleefd. Ze praten over opa Jack en opa Rob die beide ook in de hemel zijn en dat ze het verdrietig vinden voor hen. Ik vertel ze dat dat mag, maar dat het voor de opa’s ook goed is nu. Ik zeg ze dat ik er ook verdrietig van ben dat ze hen niet meer hier hebben kunnen leren kennen. Maar dat ik zeker weet dat ze vaak bij hen zijn en trots op hen zijn. Daar zo lopend, probeer ik het zo normaal mogelijk en luchtig mogelijk te benaderen, omdat het dat ook is wat mij betreft. Toch voelt het ook beladen.
Als ik dood ben, kom je me dan iedere dag bezoeken?
Ik ben onder de indruk van de manier waarop ze vragen stellen en hoe rustig ze zich gedragen. Toch heeft Kaya zin om het op een lopen te zetten waardoor ik hem ineens kwijt ben. “Nee toch”, denk ik! “Ik ben mijn kind toch zeker niet kwijt op een kerkhof”?! Gelukkig is hij nog niet ver weg, wat mij betreft is het nu wel tijd om naar huis te gaan. Wanneer we terug naar de bakfiets lopen staat Ava stil en vraagt; “mam, als ik dood ga, kom je me dan iedere dag bezoeken”? Ik moet slikken, pak haar stevig beet en zeg haar dat ik natuurlijk iedere dag naar haar toe zou komen. Maar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, omdat ze eerst nog een heel oude oma mag worden. En dat het veel waarschijnlijker is dat wij veel eerder dood gaan, bespaar ik haar ook maar voor dit moment.
Als ik ze in de bakfiets zet is het nog tijd voor een wijze les, besluit ik. “Lieverds”, zeg ik, “wat hebben jullie het goed gedaan op het kerkhof. Mama wil jullie nog even zeggen dat jullie je geen zorgen hoeven te maken. Iedereen gaat ooit dood maar zolang we hier zijn is het de bedoeling dat we het leven, leven. Dat we samen nog veel plezier maken en leuke dingen doen. Ik geef ze nog een dikke knuffel, zeg ze hoeveel ik van ze hou en hoop dat hun vragen over de dood beantwoord zijn voor nu. Ik hoop vooral dat ze beseffen hoe waardevol het leven is en dat het ze lukt om dezelfde levendigheid voor het leven te behouden als die ze nu hebben. En voor mezelf hoop ik dat het me ook lukt om dezelfde levendigheid voor het leven te gaan voelen, zoals zij die nu hebben.
Lang geleden werd er op een frisse lenteochtend een heel klein meisje geboren. Ook al was de zwangerschap niet gewenst geweest, ze was toch erg welkom. Haar huid was bleek als een onbeschreven blad en haar haren leken van goud gemaakt wanneer de zon haar hoofd kuste. Al op jonge leeftijd leken haar ogen de wijsheid van de wereld te spreken. Toen ze leerde schrijven bleek ook haar schrift de taal van het universum te kennen. De vader van het meisje overleed al vroeg in haar leven waardoor ze alleen achter bleef met haar moeder.
Haar moeder raakte verbitterd door verdriet en het leven viel haar zwaar. Op de dag waarop de eerste sneeuw zich aandiende klopte een vreemdeling op de deur. Moeders ogen leken te stralen zoals ze dit nog nooit eerder had gezien. De volgende ochtend, nog voor de eerste zonnestralen waren ontwaakt, leek het alsof de onbekende bezoeker zich nooit had aangediend. En met zijn vertrek bleek haar moeder te zijn veranderd in steen. Het meisje wist dat ze hulp moest halen om haar moeder te bevrijden.
Ze keerde haar ouderlijk huis de rug toe en begon te lopen. De lange tocht die ze maakte op zoek naar haar moeders verlossing bracht haar overal. Van de hoogste toppen tot de diepste dalen. Over uitgestrekte vlaktes en diepe, donkere wouden. Op haar pad leefde ze van wat ze tegen kwam. Zo plukte ze appels van de bomen die ze langs de velden zag. Soms liepen er ook mensen een tijdje met haar mee en dan deelde ze samen een brood. Zo had ze nooit veel maar toch altijd genoeg om van te leven. Ze zocht overal, maar omdat ze niet precies wist hoe het er uit zag wat ze zocht, werd ze soms bang. Dan huilde ze tot haar tranen op waren. Op bepaalde momenten was ze overtuigd dat ze het wel zou weten wanneer ze het vond, maar die vlagen, vlogen dan ook snel weer voorbij. Dan bleef ze alleen met haar angsten achter, een gevoel wat ze zo goed kende.
Op een dag, toen ze zo moe was van het zoeken dat haar voeten haar niet meer dragen konden, was ze aangekomen bij het diepste, donkerste woud wat ze ooit gezien had. Haar laatste reisgenoot was al lang afgeslagen en ondanks deze beproeving twijfelde ze geen moment. Een verlangen ontwaakte in haar en vanuit haar bekken voelde ze iets opborrelen. Een gevoel dat zich uit leek te strekken door haar hele lijf. Terwijl ze liep voelde het alsof ze door een onzichtbare kracht van het donkere pad af werd getrokken, nog dieper het woud in. Toen ze dacht dat ze de weg nooit meer terug zou kunnen vinden, zag ze ineens een huisje. Het zag er verwaarloosd uit maar toch brandde er enkele kaarsen. Alsof er iemand woonde die zich er niet werkelijk thuis voelde. In de hoek van de kleine kamer bevond zich een luik. Met veel gekraak ontvouwde zich een doorgang met een lange donkere trap. Ze pakte een brandende kaars om haar te vergezellen op haar weg naar beneden. Als in een visioen zag het meisje haar grootmoeder voor zich verschijnen die haar een witte lelie liet zien en liefdevol naar haar lachte.
Beneden aangekomen zag het meisje een zware deur met een oude sleutel in het slot. De sleutel was weliswaar wat vastgeroest maar de deur opende zich voor het meisje. In de ruimte waar ze zich in bevond, stond een grote, oude spiegel. Terwijl het meisje daar in keek zag ze zichzelf ouder worden en moest aan haar moeder denken. Ondertussen werden de fijne lijntjes op haar gezicht dieper en haar huid dunner. Ineens zag ze weer haar grootmoeder voor zich in de spiegel, ze vertelde haar dat ze hier niet eerder had kunnen komen en dat de zoektocht hoorde bij het pad dat ze had moeten gaan. Dat haar moeder niet de vrouw was die ze moest redden maar dat zij het zelf was die gevonden moest worden. Tranen druppelde over haar wangen en toen ze weer op keek was haar oma verdwenen. Het meisje was een vrouw geworden en voelde een vuur in zich branden als nooit te voren. Alles wat ze al wist maar vergeten was kwam als vanzelf naar boven. Ze draaide zich om en toen ze de trap op liep naar boven wist ze dat het goed was.
Terwijl ze de deur van het huisje weer achter zich sloot kwam er als bij toverslag een rood paard op haar af lopen die knielde voor haar voeten. Ze besteeg het paard en samen galoppeerde ze er vandoor. Toen ze nog een laatste keer omkeek zag ze dat het huisje was verdwenen en in galop reed ze met haar lange haren in de wind, de horizon tegemoet.
Er was eens, een allereerste blog voor Healthy ever after en die ben jij nu aan het lezen. Spannend en ontzettend leuk! Dat vind ik tenminste. Het was namelijk een reis van epische proporties (eentje zoals de hoofdrolspelers in sprookjes vaak ondergaan), om te komen op dit moment. Ik zal je in vogelvlucht proberen mee te nemen zodat je weet waar ik vandaan kom en nog belangrijker; wat jij van Healthy ever after mag verwachten.
Verdwalen in een sprookjeswereld
Als puber verschoof mijn interesse richting (para)psychologie en ontdekte ik spiritualiteit en zingeving. Ook hier zocht ik naar antwoorden op de zin van ons bestaan. Wellicht was dit, zoals de sprookjes vroeger voor me hadden gedaan, nog steeds een vlucht uit de dagelijkse realiteit, maar ik voelde dat al deze inzichten en wijsheden mij raakten in de kern. Een diep weten voelde, dat wat verteld werd, met mij resoneerde. Toen weer, bedenk ik me nu, mocht ik er op vertrouwen dat in het grote geheel altijd alles goed kwam. Het is soms gewoon een kwestie van uitzoomen om het grote plaatje te zien.
Dat voelen of iets voor mij klopt, doe ik nog steeds. Uitzoomen om het vanuit een groter perspectief te kunnen bekijken ook. Ik ben daardoor best wel eigenwijs. Een woord wat voor mij geen negatieve lading heeft. Eigen wijs is voor mij de uitdrukking die aangeeft dat je je eigen waarheid onderzoekt en daardoor wijsheid vergaart. Ik neem dus niet snel dingen van iets of iemand aan en vind het belangrijk dat iedereen zelf voelt en onderzoekt wat zijn/haar waarheid is. Ik zeg dus niet dat ik de waarheid en wijsheid in pacht heb, mijns inziens kan vrijwel niemand op aarde het totale plaatje bevatten, op misschien een aantal hoog spiritueel geïncarneerde meesters na. Ik wil je wel mijn visie en mijn waarheid delen met alle kennis die ik op heb gedaan. Een waarheid, die zoals het leven zelf, constant in beweging blijft.
Burn-out; the only way out is in
In mijn volwassen leven dwaalde ik van mijn pad (en mocht een burn-out doormaken) doordat ik mijn hoofd de leiding liet nemen. Ik durfde immers niet meer op mijn gevoel te vertrouwen, vanuit de overtuiging dat gevoelens je alleen maar pijn deden. Door middel van een flinke dosis therapie en zelfhulpboeken probeerde ik het vertrouwen in mijn gevoel en intuïtie weer terug te krijgen. Met babystapjes (terwijl ik reuzensprongen wilde) ging ik vooruit. Tot ik in het najaar van 2018 aan een studie natuurgeneeskunde begon. Die natuurlijke kijk op ziekte en gezondheid zat er vanuit mijn oma al in en deze visie voelde voor mij dan ook passend. Door zelf onder behandeling te gaan met fytotherapie en de kracht van deze eeuwenoude wijsheid te ervaren kon ik weer leren voelen. Niet alleen voelen maar ook mezelf durven zijn en de basisangst “niet goed genoeg zijn” los laten.
Nu kun je je voorstellen dat het gevoel “niet goed genoeg te zijn” nog steeds “werk in uitvoering” is maar ik heb er ontzettend veel zin in, om ondanks dat, verhalen met jou te delen en mezelf te laten zien. Healthy ever after zou je kunnen zien als een sprookjesboek vol verhalen (in beeld en tekst) met waardevolle spirituele inzichten en wijsheden. Om eventjes lekker weg te kunnen vluchten in een wereld waar het altijd weer goed komt. En dat is altijd fijn, helemaal in de gekke periode waarin we nu zitten.
Na mijn burn-out heb ik mezelf kunnen gunnen om me om te scholen tot therapeut. Naast een natuurlijke visie op ziekte en gezondheid, volg ik momenteel een opleiding tot hypnotherapeut. Ook een mooie cursus mycotherapie (om de kracht van paddestoelen in te kunnen zetten) en ga ik beginnen aan een fotografie opleiding. Meer dan genoeg om je van alles te kunnen bieden dus. Ook niet onbelangrijk; ik werk samen met mijn man die al jaren werkzaam is als therapeut. Hij gaat mooie workshops verzorgen voor Healthy ever after. Je kunt bij hem ook terecht voor 1 op 1 coaching/therapie en relatietherapie (voor als het even niet zo “happily ever after” meer voelt). Eigenlijk ga ik alles op mijn zoektocht naar gezondheid en geluk met je delen. Zodat jij, je leven “Healthy ever after” kunt leven.
Over mij
Over mij
Hallo, ik ben Femke, spirituele ontdekkingsreiziger en verhalenverteller (in woord en beeld) met een liefde voor sprookjes. Deze verhalen zijn authentiek en spreken de symbolische taal van onze ziel.
