Volg het witte konijn

Volg het witte konijn

door | mrt 17, 2022 | Publicaties, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit

Waarschuwing: ik viel in het konijnenhol en tuimelde heel ver naar beneden. Net zoals Alice in Wonderland. Het kleine, nieuwsgierige meisje met haar grote fantasie. Ze is de afgelopen tijd vaak in mijn gedachten. Wil je weten waarom? Volg dan het witte konijn en spring mee naar beneden, heel diep naar beneden, het donkere konijnenhol in op weg naar Wonderland.

Naar beneden vallend in het duistere hol, is niets wat het lijkt. Hoe dieper we vallen, hoe vreemder alles lijkt te worden. Net zoals Alice, die tijdens haar val na dacht over alles wat ze ooit had geleerd en alles wat ze wist. Met iedere meter die ze viel, kwam ze er steeds meer achter dat er niets meer van klopte, het klopte niet. HET KLOPT NIET!  

Iedereen is gek in Wonderland

Aangekomen in Wonderland lijkt alles zo mogelijk nog vreemder. De wereld zoals we die normaal verwerken en als normaal zien, is daar omgekeerd. Een wonderlijke plek vol vreemde theepartijtjes, een koningin die iedereen wil onthoofden en een waterpijp rokende rups. Wanneer Alice de Kolderkat (Chestshire cat) met zijn ondeugende grijns ontmoet, zegt hij haar dat in Wonderland iedereen gek is, zij dus ook. En als wij de gekke kat mogen geloven, ben ik, en jij dat nu dus ook. Want anders zouden we hier nu niet zijn! Eerlijk gezegd hoop ik ook dat jij gek bent. Hoe meer mensen namelijk gek zijn in dit Wonderland, hoe normaler dat het wordt. En als iedereen gek is, zijn we dan allemaal normaal?!

Alice is de weg kwijt geraakt en vraagt aan de kat welke kant ze op moet. Zijn antwoord is dat het afhangt van waar ze naartoe wil. Wanneer ze antwoordt dat dat niet zoveel uitmaakt, zegt de kat dat het dan ook niet uitmaakt welke kant ze op gaat. “Zolang ik maar ergens kom”, reageert Alice. “Oh, maar dat kom je sowieso. Als je maar lang genoeg loopt”. 

Collectief de weg kwijt zijn

Ondanks dat het sprookje van Alice een sprookje is, kunnen we er wel herkenning in vinden. Terugkijkend op de afgelopen tijd is het voor mij vooral een periode geweest om af te stemmen welke kant ik in het leven op wilde gaan. Volgens mij heeft de afgelopen periode van ieder van ons gevraagd om naar binnen te keren en daar te voelen welke richting we ten diepste op wilde gaan. Wellicht was het tijd om collectief de weg kwijt te raken. Want wanneer je verdwaald bent, ga je als vanzelf weer zoeken naar de weg. En die weg, die loopt altijd eerst naar binnen. Wanneer we op individueel niveau naar binnen keren, zijn we in staat om op collectief niveau naar buiten te treden.

Het sprookje van Lewis Carroll is gebouwd op de afwezigheid van logica. Iets waar ik me de afgelopen jaren in deze werkelijkheid ook vaak over verbaasd heb. Het werd steeds vreemder en vreemder. Net zoals het meisje in dit sprookje, heb ik mezelf vaak afgevraagd of ik nou gek geworden was. Maar wat is gek? Als gek zijn betekend dat je visie afwijkt van het reguliere, dan ben ik met alle liefde gek. Normaal is ook maar een kader, afhankelijk van tijd, plaats en gevormd door bijvoorbeeld overheid en media. 

Volg de richting van je morele kompas

We kunnen van Alice leren om af en toe buiten de reguliere kaders te kijken en alles wat we hebben geleerd, al is het maar voor even, los te laten. Om het aan te durven om te twijfelen aan onze opvatting van normaal en te beseffen dat er niet één absolute waarheid is. Laten we net als Alice het witte konijn blijven volgen. Het zal een gids zijn en ons de weg wijzen naar onze innerlijke spirituele wereld. Alice leerde om netjes de regels te volgen. Laten wij, wanneer we dat doen, nog wel luisteren of die overeenkomen met de richting van ons interne, morele kompas. Omdat de weg via die route altijd de juiste is.

Ik verwonder me dagelijks, maar had me Wonderland heel anders voorgesteld. Ik hoop daarom nog steeds, om net zoals Alice, wakker te worden uit een verwarrende droom. Niet om terug te keren naar het oude normaal, maar wel om wakker te worden in een nieuw normaal. Een wereld waarin we zijn zoals Alice; nieuwsgierig, onderzoekend en open voor verwondering. 

De kracht van de wolf – editie 2 HX magazine

De kracht van de wolf – editie 2 HX magazine

door | dec 20, 2021 | Publicaties, Sprookjes, Zingeving en spiritualiteit

Iedere avond voor het slapen gaan, vertel ik onze dochter van 4 een verhaaltje. Er is dan ook altijd ruimte voor haar om te vertellen wat er in dat kleine hoofdje om gaat. Vandaag verteld ze me dat ze onlangs heeft gedroomd over een wolf, waardoor ze nu bang is om te gaan slapen. Niet verwonderlijk, aangezien de wolf in sprookjes nogal een slechte reputatie heeft. 

Bij roodkapje verslindt hij eerst haar zieke grootmoeder met huid en haar, om vervolgens haar kleindochter om de tuin de leiden, met de intentie dat ze haar grootmoeder snel weer zal zien. In zijn rond gegeten buik welteverstaan. Bij de zeven geitjes gaat het er al niet veel rooskleuriger aan toe. Ook daar zien we een wolf in schaapskleren. Of in dit geval een wolf in geitenkleren, wanneer hij zich voor doet als hun lieve moeder, om zijn honger te kunnen stillen, door zich te goed te doen aan heerlijke geitenboutjes.

Iedereen weet wel dat de wolf in sprookjes niet verantwoordelijk is voor een happy end. Toch is zijn rol wel noodzakelijk voor een gelukkige afloop, in het sprookje én in ons universele verhaal. De wolf (of andere gedaante zoals de weerwolf, draak of heks), staat symbool voor het negatieve. De wolf is het vleesgeworden kwaad, het duister dat woont in ieder van ons. Het is onze taak om deze eigenschappen te zien voor wat ze zijn. Om ze in de strijd van het menselijke ego de ruimte te geven en te accepteren als onderdeel van ons wezen. Door onze angst voor het donker en dit te willen uitsluiten krijgt het namelijk meer macht over ons. Dan zal onze innerlijke wolf transformeren tot een gevaarlijke, grote boze wolf die op een onbewaakt moment genadeloos toeslaat.

Wanneer we onze innerlijke wolf echter durven te vertrouwen, creëeren we ruimte voor transformatie. Als we onze schaduw accepteren, krijgt het licht in ons ruimte om te groeien. De wolf pakt wat het nodig heeft zonder na te denken over consequenties, ethiek of geweten. Het bevredigt zijn verlangen en is in staat om precies aan te voelen wat het op dat moment nodig heeft. Prachtige eigenschappen voor ieder die moeite heeft gehoor te geven aan het eigen verlangen en zich laat leiden door oordelen of verwachtingen van anderen. De kracht van wolf leert ons luisteren naar onze intuïtie en om trouw te zijn aan onszelf. Hiermee schenken we ons vrijheid waardoor ook geluk de ruimte krijgt. Wanneer we wolf omarmen als krachtdier, zal het loyaal zijn en goed voor ons zorgen.

Tijdens het avondritueel waarbij mijn dochtertje over haar wolvendroom vertelt, flits ik in gedachten terug naar een droom die ik als 3 jarig meisje had. In de droom, die ik me na al die jaren nog levendig kan herinneren, stond ik oog in oog met een wolf in een donker hol. Er flakkerde één kaars, die net genoeg sterkte had om zijn harige kop, op 10 centimeter van mijn gezicht te kunnen verlichten. Ik kan zijn zacht grommende adem nog voelen. Een warme en vochtige luchtstroom, waardoor mijn nekharen in die droomwereld rechtovereind gingen staan. Met terugwerkende kracht vertel ik mijzelf en mijn dochtertje dat ze niet bang hoeft te zijn voor de wolf. Dat dit krachtige dier er altijd voor ons zal zijn en ons zal beschermen wanneer dat nodig is. En met dat vertrouwen, vallen we die avond beide veilig in slaap.